| |
| | ~* Παράφρονας θαρρώ εξουσιάζει *~ |  | | | Άγραφοι νόμοι, σε πλουν παραφροσύνης κι όμως κατόρθωσα να πάρω, μια κόλλα λευκή κι έγραψα μόνο, μιαν μόνο λέξη, της ευφροσύνης, που είναι η "Αγάπη", σ' αλλόκοτη ζωή | | |
[align=left][B][I]
*~* Παράφρονας θαρρώ εξουσιάζει *~*
Είδα τις θημωνιές του Νου μου, στοιβαγμένες,
έξω απ' τ' άδειο αλώνι του θεριστή
κι αγριολούλουδα οι σκέψεις μου αναμεσίς στις πέτρες,
είχαν φυτρώσει,
από του πόνου, την αδίστακτη οργή ...
Ο εργολάβος, καταμεσής στον ουρανό
και στο λιοπύρι,
χτυπούσε τις αχτίδες στη καρδιά
κι εγώ λουζόμουν, δηλητήριο στα χείλη,
από του κόσμου του, την λάμψη την τραχιά.
Την προδοσία δεν την δέχτηκα ποτέ μου
κι ούτε ξεμάκρινα, από την πρώτη, ταγμένος
τη γραμμή,
μες τον αγώνα κι ας είμαι πικραμένος,
από τ' ασύμβατα, θα πω, στον δικαστή ...
Άγραφοι νόμοι, σε πλουν παραφροσύνης
κι όμως κατόρθωσα να πάρω, μια κόλλα λευκή
κι έγραψα μόνο, μιαν μόνο λέξη, της ευφροσύνης,
που είναι η "Αγάπη", σ' αλλόκοτη ζωή ...
Την ξανά διάβασα, χίλιες φορές αυτή τη λέξη
κι όλο μεγάλωνε και πλάταινε,
στο ήπαρ του φωτός,
και ψήλωνε, με δέος στου ήλιου την έλξη,
κι έγινε κόκκινος αδρά κι ο ουρανός !
Κοκκίνισα ! Φώναξε η αγάπη
και ο ορίζοντας κόκκινος κι αυτός !
Κι είδα στο έκλαμπρο, την όψη του σατράπη
και στο απόκοσμο, της πίκρας στεναγμός.
Πείρα την κόλλα την λευκή, μ' αυτή τη λέξη
κι άρχισα στην αρχή να την φιλώ,
αισθάνθηκα το καυτό μου δάκρυ,
να την βρέχει,
κι η γλώσσα μου να γλύφει, της Γης το αλμυρό.
Ποιας πίστης μάνας γέννημα κι ελπίδας θυγατέρα ?
Ποιος έλεγξε τα φρένα στον καιρό ?
Παράφρονας θαρρώ εξουσιάζει
κι εγώ πατάω φρένο, λίγο να σταθώ
ενώ αυτός, με πότισε μαράζι,
μέσα στο άγνωστο, την άβυσσο να βρω ...
. . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
