| |
Μια λυπη θα σταθει σα γνωριμία
Σα φευγαλαίο κύμα της καρδιάς
Εκει που σπαει ο βραχος στη μανία
Και σε χαιδεύει η ζεστη της φωτιας.
Χαριζει η μνημη στην απώλεια
Ανθους και βοτσαλα της λησμονιάς
Γκρεμισματα βωμών και ειδωλια
Ανθρωπινα κουφάρια ερημιάς.
Πως ταχα γινεται η συνήθεια
Να μοιαζει τοσο με ζωη;
Αιμα να σταζει η αληθεια
Να σε δροσιζει η χολη.
Ενθυμια των ρολων οι ουλες
Τ`αστερια αντιφεγγιζουνε ψηλα
Κι αν ψεματα εμαθες να λες
Μες τη σιωπη θα χανεις τη μιλιά.
Μαγδα Δουκα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
