| |
Πάψε θλιμμένο μου
φεγγάρι κα μην κλαις.
Φωτοστέφανό σου έχεις
τα ξέμπλεκα μαλλιά της, τις νύχτες
που με πνιχτούς του πόθου
αναστεναγμούς για σένα έλυνε.
Αμέτρητα στον κήπο της
τα πάνε έλα,
αμέτρητα τσιγάρα,
και υγρά τα μάτια της
Συχνά μέσα στην νύχτα,
μέσα απ΄τα ανάκατα σεντόνια της,
στον ύπνο της πετιέται.
Στο κρύο νερό, στο μπάνιο της,
να ξεπλένει από το σώμα της
τον καφτό της πόθο,
τον θείο Έρωτά σας.
Τώρα προσπαθεί τις νύχτες
να σε θάψει σε πυκνούς
καπνούς τσιγάρων.
Στο νευρικό της πάνε έλα.
Τώρα τα όνειρά της
μεσ΄την τρέλλα.
Κραδαίνει μαχαίρι αόρατο
ότι μέσα της φωνάζει "σ΄αγαπώ"
κυνηγάει να σφάξει.
Βάφτηκε κόκκινο
το χρώμα σου,
θλιμμένο μου φεγγάρι.
Στο μπάνιο της
δεν ξεπλένει πια τον έρωτα
απ΄το σώμα της
μα το αίμα απ΄τα χέρια της.
Τρελλή κι αλόφρωνη
στον κήπο τριγυρνά,
τον ουρανό την νύχτα
έχει το θάρρος να κοιτά.
Σ΄αντίθεση τα άστρα
τα λαμπερά με το
αιματοβαμμένο χρώμα σου.
Μα να τώρα, μόνη
στην αλλοφροσύνη περπατεἰ,
το παραδέχεται.
Άλλοτε φωτεινό, άλλοτε θλιμμένο,
τώρα στο χρώμα του αίματος βαμμένο,
κάποτε ήταν τρελά μαζί σου ερωτευμένη.
Τι κι αν το σκότωσε;
Ακόμα είναι ερωτευμένη με το φεγγάρι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
