| |
| | Τα μαλλιά της |  | | | Για αυτούς που αγαπούν καθετί πάνω στο ταίρι τους. | | |
Εξαφανίστηκε, σαν μοναχικό αστέρι
Κι άπλωσα να το πιάσω με το χέρι.
Μα τα μαλλιά της, πώς να τα ξεχάσω,
Ακόμη κι σήμερα ποθώ να τα πιάσω.
Έτσι χρυσά, λαμπερά σαν άμμος
Έτσι όμορφα, σαν Αυγερινού αστέρια
Κυλάει το δάκρυ και δεν καταλαβαίνεις
Πώς περνάνε τα χρωματιστά τα καλοκαίρια.
Μα ήτανε χρυσά σαν ηλιαχτίδες
Μα ήτανε λαμπερά και μοναχικά
Τραγούδησαν γλυκά και οι ακρίδες
Την όμορφη, καλοκαιρινή νυχτιά.
Και τα μαλλιά της, που σκορπούσαν ευτυχία
Που τα έπαιρνα, τα χτένιζα αργά
Και φοβόμουν, μην τρίχα και της φύγει
Κι μείνουν άδεια τα γαλάζια μου πρωινά.
Μα δεν μπορώ ξέπλεκα έτσι που είναι να τα 'αφήσω
Μα όλη μου τη ζωή να τα κρατήσω
Να τα μυρίσω, να τα φιλήσω, να τα αγαπήσω
Και μετά ας φύγουν σαν αέρας ένα πρωί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
