| |
Ο Αλεξάνδρ Πούσκιν, ό άφθαρτος, αθάνατος και παντοτινός…
Όχι, δεν εκτιμώ και τόσο της ανυπόταχτης ηδονής τη φορά,
Την έκσταση του ενθουσιασμού,
την τρέλα και την παραφορά,
Της βακχίδας νεαρής των στεναγμών το παιγνίδι,
Όταν στην αγκαλιά μου περιτυλίσσεται σαν φίδι,
Με έξαρση των πλούσιων χαδιών και δηλητήριο φιλιών
Εκείνη επισπεύδει την στιγμή των τελευταίων τρεμουλιών!
Ω! Πόσο σε λατρεύω, γλυκιά μου!
Ω! Πόσο ευτυχισμένος είμαι δίπλα σου ξωτικιά μου!
Όταν υποχωρείς μετά από συνεχείς ικεσίες,
Παραδίδεσαι και είσαι τρυφερή δίχως φαντασίες,
Λίγο ψυχρή από ντροπή μπροστά στον θαυμασμό μου,
Μόλις ανταποδίδεις, νιώθοντας τον βρασμό μου
Και ζωηρεύεις μετά περισσότερο, ύστερα πιο πολύ…
Και επιτέλους άθελα μοιράζεσαι την φλόγα μου την τρελή!
Α. Πούσκιν
1831 (2016)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
