| |
Μάσκες
πολύχρωμες , μαύρες , λευκές
στην αίθουσα παντού σκορπισμένες
μπορώ να μυρίσω τ' άρωμά τους
την πλαστική σου κτίση
κι όλα αυτά που με τόση δεξιοτεχνία
τις συνέθεσαν
θέλει πολύ κόπο να φοράς μάσκα.
Γύρω μου τα φώτα χαμηλώνουν
κι όλοι παραδίδονται στο ρυθμό της νύχτας
τα πέπλα της καλύπτουν κάθε αμαρτία
κάθε επιθυμία που φοβάται του ήλιου το φως
κι η σελήνη απόψε πλανεύτρα
σαγηνεύει τα σύννεφα
μιλάει με τη βροχή που πέφτει δυνατά
στη γη
και στο γυμνό μου σώμα
όχι, στάσου, είσαι εσύ
που αργά μέσα σε κάθε σταγόνα
χύνεσαι πάνω μου
μου αρπάζεις το χέρι
και με οδηγείς
στη βροχή
γιατί πρώτα από μένα εσύ ξέρεις
πως διψάω για την αγάπη σου
μόνη μου
κάτω από ουρανούς πλασμένους
από λαγνεία.
Με φιλάς όπως δε με φίλησες ποτέ
λες και δε θα με ξαναδείς όσο θα ζεις.
Κι αφήνομαι στα χέρια σου
και στα μαγεμένα σου δάχτυλα
να με ταξιδέψουν
εκεί που κανείς δεν τόλμησε να ταξιδέψει
σου αφαιρώ απ' το πρόσωπο την κόκκινη μάσκα
δεν με νοιάζει ποιος είσαι
και τι έκανες πριν
εγώ σε βαπτίζω έρωτα
και σε κρατώ για μένα
μέσα μου
κάπου βαθιά μέσα στο στήθος μου
γιατί η ζωή μου χωρίς εσένα
είναι ένα σάπιο καρναβάλι
γεμάτο νύχτα
γεμάτο μάσκες
πολύχρωμες
καλοφτιαγμένες
κομψές κι άχαρες συνάμα
μάσκες
που δεν αφήνουν πρόσωπα να φανούν
με μαεστρία τα καλύπτουν
και τους προσδίδουν μυστήριο
και αξία που δεν τους ανήκει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
