| |
Χρυσοκέντητο νημάτι
ένα αστέρι σχίζει το
στερέωμα στον ουρανό.
Έσβησε τ΄αστέρι πέφτοντας,
σαν την ψυχή σου, απόκαμε,
κι η αγάπη σου μαζί.
Χάθηκε λέω το όνειρο,
έσβησε μαζί του κι ευχή.
Είπα της λύπης ποιήμα
σήμερα να γράψω,
μα δεν έχω άλλα δάκρυα
για σένα και να κλάψω.
Σκύβω το κεφάλι,
μόνος παραμιλάω, περπατώ.
Περνάει το βράδυ σιωπηλό,
μαρμαρωμένο έχω πρόσωπο
σαν να ΄ναι από πηλό.
Πέφτει τ΄αστέρι, σαν ξίφος πέφτει
και στα δυό μου κόβει
την ματιά, την καρδιά και το μυαλό.
Παρθένα, δεν αξίζεις,
που σου ΄ταξα βγάλ’ το νυφικό,
μονολογώ, κι ένας κόμπος δάκρυα
μου στάθει στον λαιμό.
Περπατώ με σκυμμένο το κεφάλι,
σιωπηλά, μόνο που αναζήτησε
του αστεριού την ρότα
η θολή μου η ματιά.
Να ξανακάνω την ευχή
ίσως κάποιος ήλιος
σε φέρει κοντά μου την αυγή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
