| |
ΕΝΑ ΜΙΣΟΑΔΕΙΟ ΠΟΤΗΡΙ
Σαλάγησε ο ποιμένας βοριάς
τα λευκά σαν πρόβατα σύννεφα
πάνω από τις κορφές των βουνών
που ανταριασμένα χαθήκαν
από τα βλέμματα.
Και η κυματοσπρώχτρα θάλασσα
έσυρε τα αφρισμένα κύματά της
να σπάσουνε πάνω στα αφιλόξενα
και ακίνητα βράχια.
Το αρρωστιάρικο φεγγάρι σέρνει αργά
τα βάρια του βήματα προς τη δύση
αφήνοντας τη θέση του στον ήλιο.
Ένας ήλιος χλωμός,παραπονιάρης
πρόβαλε σαν παράξενος ταξιδιώτης
στο βάθος του ορίζοντα
διαλαλώντας την αρχή μιας νέας
άχρωμης και φουρκισμένης μέρας.
Από τα κλαριά των δένδρων κρέμονται
οι σταγόνες της πρωινής δροσιάς
σαν λυπημένα δάκρυα προμηνύοντας
το ρυθμό της νέας ημέρας.
Ένα σπουργίτι τινάζει τα φτερά του
προσπαθώντας να διώξει από πάνω τους
τα βραδινά υγρά του όνειρα
και κοιτά αδιάφορο τον ήλιο.
Οι ψυχές των ανθρώπων ξυπνούν
μετά από τον λήθαργο της νύχτας
ακροπατώντας με μικρά σερνάμενα
και αναποφάσιστα βήματα.
Πλένω το πρόσωπό μου με ένα
κρύο νερό και οι σταγόνες κυλούν
στα μάγουλά μου σαν ρυάκια
μιας ξαφνικής μπόρας.
Το βλέμμα θολό, η ψυχή σφιγμένη
σε μια μέγγενη αβεβαιότητας
και η μέρα ξεκινά άχρωμη, βουβή
τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένη
μετά το πιόμα μιας ακόλαστης νύχτας.
Κοιτάζω τον καθρέφτη, προσπαθώ να χαμογελάσω
μα το χαμόγελο παγώνει στα χείλια μου
και μοιάζει σαν κακοφορμισμένη πληγή
που δε λέει να κλείσει.
Ψιθυρίζω αργά, σιγανά μια καλημέρα
κι αυτή χάνεται μόλις σκουπίσω
το βρεγμένο μου πρόσωπο.
Ανοίγω το παράθυρο και
η σιγαλιά της μέρας κάνει κατάληψη
στο άχρωμο δωμάτιο γεμίζοντας
με ένα μουδιασμένο χρώμα τον χώρο
και την άδεια ψυχή μου.
Σαν αραμπάς που τον σέρνουν αργά
βραδυκίνητα βόδια ξεκινά και αυτή
η σημερινή μου ημέρα, χωρίς
χρώμα, χωρίς ελπίδα,χωρίς χαρά.
Καλημέρα...........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
