| |
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
06-10-2016 @ 17:14 | http://stratisparelis.blogspot.gr/ | | ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
06-10-2016 @ 20:42 | Φωνηεντόληκτα…
Τα σπίτια αλληλέγγυα ζητούν μια τάξη από μπετόν και σοβάδες.
Ορθογώνια, παραλληλόγραμμα, ρηχά.
Στους δρόμους το καλοκαίρι βάζει εμπόδια.
Γυαλίζει η άσφαλτος, στριγκλίζουν τα φρένα
Των αυτοκινήτων, οι κόρνες ενοχλούν
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…
Μνησίκακο τζιτζίκι, επωμίζεται το βάρος όλης της συναυλίας..
Πετά σαν ζαλισμένη η χρυσόμυγα- υψιπέτεια και των γονέων..
Στο γήπεδο κατατίθεται η σοφία ενός λαού που εκμαυλίστηκε-
Χαύνος στους χαύνους, ουραγός των ατάκτων.
Κόβονται οι λέξεις και τσακίζονται όπως τα άχυρα που δεματιάζονται να αποθηκευτούνε:
Ποιός πιστεύει πια ποιόν και ποιόν θα ακολουθήσουμε που μας εμπαίζουν;
Δος ημίν σήμερον και για το αύριο όχι άλλα αδιέξοδα..
Παραμύθι εκ νέου…
Σχεδόν άληκτα τα παραμύθια.
Είναι που έρχονται να προστεθούνε κι άλλες εκδοχές
Στον μύθο που εκ νέου επλάσθη'..
Ίσως να είναι και καλύτερα.
Οι ρόλοι να αλλάξουν- ας γίνει
Ο θύτης θύμα και αντίστροφα: ποιος νοιάζεται
Για καθιερωμένη τάξη;
Όλα σημαίνουν- και τίποτα δεν έληξε αληθινά.
Πλάθεται ολοσχερώς εκ νέου η ιστορία.
Γερνώντας ίσως και εμείς να έπρεπε να γίνουμε παιδιά
Και να γευτούμε απ' αρχής καινούρια γνώση..
Του κήπου η πλεύση…
Μια φούντωση πάνω απ' τον κήπο- το άρωμα δεν είναι εκεί
Ο αέρας παρέσυρε την φλογερή χάρη του
Ως τους πρόποδες των αινιγμάτων·
Και ο μύθος ο μύθος που είναι ίδιος ο άνθρωπος
Κι όμως τον άνθρωπο υποσκελίζει-
Ατέρμονο εργαστήρι διδαχής·
Στου καιρού τα γυρίσματα,
κλώθουν πεμπτουσία οι μέλισσες
Το ρόδο φουντώνει, το ρόδο είναι μια προσευχή
Που στυλοβατεί των πικραμένων τις αντένες..
Συντηρητισμός…
Καθόταν αμίλητος συλλογισμένος- ένα άγαλμα καθιστικό·
Κάτι περιστέρια γύρω του τσιμπολογούσαν σουσάμια
Χαρούμενα, έτοιμα να ελαφροπετάξουν
Προς λυρικό ηλιοβασίλεμα·
Η πλατεία γεμάτη κόσμο- φωνές
Και πήγαινε-έλα πάνω στα λερά πλακάκια
Σαββάτου ολόγυμνου, η ζέστα διαμορφώνει τους κανόνες της·
Πρωτεύουσα μου αντιφατική-
Πίνει καφέ στα γύρω μαγαζιά- κοιτάζει πάντοτε βαριεστημένα
Αφίσες μιλούν για συναυλίες που θα γίνουν
Γυναίκες που αγαπούνε να επιδεικνύονται
Μωρά που κλαίνε μες τα καροτσάκια
Καπνιστές που φουμάρουν του σύμπαντος την χοάνη
Καπνός-
Γράφει σε κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια- τι στίχους αλήθεια
Σημειώνει και είναι κοφτερά τα σημάδια του; Ακούει
Προσεκτικά: βουίζουν όλα γύρω του- εικόνες
Που τον κατακλύζουν- πώς να μεταφέρει
Τον εγωισμό της πραγματικότητας στα συντηρητικά γραφτά του;
Γόνιμη κοιλάδα…
Στον σφυγμό της πέτρας χτυπούν οι φλέβες της ζωής και της άνοιξης
Καψωμένη μες τον ήλιο- σαν μια μικρή καρδιά που θρέφει όλο το σώμα του τοπίου
Και το μεσημέρι
Λαύρο, επινικελωμένο
Με το βαρύ μέταλλο των ηλιαχτίδων
Σφάλλει και ξαναεπιχειρεί
Να δεσπόζει, παντού να δεσπόζει.
Η μέρα προχωρά- σφιγμένη γροθιά που τονίζει απόφαση
Η μέρα απολά τα χελιδόνια της να διαβούν χιλιόμετρα θάλασσες
Και να 'ρθουν στης πατρίδας τον τόπο- όπου οι ευωδιές
Αναθαρρήνουν την μουσική των δέντρων-
Η κοιλάδα μαρτυρά του αέρα τις δεξιότητες
Σμήνη εντόμων ζώνουν τα λουλούδια που ζητούν καρποφορίας χάριν
Θεόσταλτα φωνήεντα κυλούν επάνω στην γαστέρα της γης..
Αντί επιλόγου…
Στην Ελλάδα
Να οδηγείται αργά
Είναι μικρή
Και προλαβαίνεις να της ρίξεις μια ματιά, έλεγε ο φίλος·
Και, πράγματι,
τώρα που βλέπω αλλιώς,
το τοπίο με ακολουθεί
Κι ο φίλος επίσης
Κι αναγεννιόνται
διαρκώς
και μέσα μου..
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
