| |
Καράβι καμωμένο η καρδιά στην
θάλασσα της αγάπης να αρμενίζει.
Σηκώνει άγκυρα και το μπαιράκι της
μεσοπέλαγα χύνεται, ρότα τ΄άγνωστο,
προορισμό δεν έχει, μόνο να ταξιδεύει,
κόντρα σ΄ όλους τους καιρούς, κόντρα
σ΄ όλους τους ενάντιους ανέμους.
Δεν την σκιάζουν οι αγριεμένες
θάλασσες της μαύρης εγκατάληψης.
Ούτε τα πελώρια κύμματα της λησμονιάς.
Ούτε και φόβο νοιώθει στα
αφρισμένα κύματα της μοναξιάς.
Σκαρί φτιαγμένο για της αγάπης
τα ποντοπόρα, τα μακρυνά ταξίδια.
Τροφοδοτούνται τα πανιά της απ΄τον
άνεμο της ανεμελειάς της εφηβείας,
τον ενθουσιασμό της πρώτης αγάπης.
Για αυτό δεν έχει διαφορά η
πρώτη από την τελευταία αγάπη.
Μόνο η εμπειρία του καπετάνιου
στις μανούβρες αλλάζει.
Παρόλα αυτά συνεχίζει να πέφτει
στις ίδιες ξέρες, αυτές που σκίζουν
το σκαρί του πλοίου στα δύο.
Μπορεί να γέρασε στις θάλασσες o
καπετάνιος του πλοίου, όμως
η αγάπη παραμένει νέα και φρέσκια,
παραμένει σαν την πρώτη, ανέμελη,
τρελή κι ενθουσιώδης.
Τρελός έφηβος ο άνεμος που
φουσκώνει τα πανιά του πλοίου.
Έμπειρος μα και λοξός θαρρώ
κι ο καπετάνιος που κουμαντάρει το πλοίο.
Κάηκε το μυαλό του,
ψήθηκε απ΄της θάλασσας
και της απονιάς τ΄αλάτι.
Γι αυτό δεν στέκει λογική
να ρίχνει στις ίδιες ξέρες
το πλοίο, στα δυο να σπάει
κάθε λίγο το γέρικο σκαρί του
και τ΄ άμοιρο κατάρτι του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
