| |
Και τώρα
στα μισά της διαδρομής
έχοντας φτάσει
στις πιο σκοτεινές
κατακόμβες
εκεί που η ψυχή στάζει
και το αίμα της πηχτό
χύνεται στα λασπωμένα
νερά
βυθίζονται όλα στο ψέμα
και η αληθινή ζωή
αργεί να γεννηθεί
κι εγώ φοβάμαι
για το αύριο που θα ξημερώσει
κι εγώ θα πρέπει
να ξεχάσω τ' όνομά σου
λες και ποτέ δεν υπήρξες
λες και δεν ήσουν κάτι
ξεχωριστό στη λευκή μου
ζωή
στην κατά τ' άλλα τέλεια
ζωή μου
ανασφάλειες και μιζέρια
του κόσμου
για ν' αποδείξουν πως
αυτοί μονάχα υποφέρουν
ο κάθε άνθρωπος όμως
μόνο εκείνος ξέρει
την ποιότητα του ξύλου
του σταυρού του
και τώρα εσύ με ρωτάς
πως αντέχω
γιατί δεν άφησα το χέρι σου
να βρω αυτό που μου αξίζει
και το μερίδιό μου στην ευτυχία
με ρωτάς γιατί υποφέρω μαζί σου
γιατί δε βρίσκω τη χαρά μακριά σου ;
Σ' εκείνη την απέραντη θάλασσα
είδα ένα παιδί
αχ πόσο σου έμοιαζε
θα 'δινα ορκο πως ήσουν εσύ
ήθελα απεγνωσμένα
να το σφίξω στην αγκαλιά μου
να το φιλήσω
να του υποσχεθώ πως όλα θα πάνε
καλά
φτάνει να το έβλεπα να γελά αληθινά
αχ να 'ξερες
τη ζωή μου θα 'δινα για να σε δω
έστω μια φορά
να γελάς αληθινά με την ψυχή σου
χωρίς φόβους και σκιές
να παραμονεύουν.
Γιατί δεν είσαι σαν τους υπόλοιπους
διαβάτες
όσο κι αν καίγονται κάποιοι
να σε θεωρούν συνηθισμένο
σαν αυτούς
δεν είσαι σαν όλους τους άλλους
δε θα γίνεις σαν όλους τους άλλους
ό,τι κι αν κάνεις
όσο κι αν κρύβεσαι .
Κι εγώ που 'χω το θράσος
να σε αγγίζω
να σε ντύνω με φορεμένα ρούχα
γιατί δεν υπάρχουν λέξεις για
να σε περιγράψω
για να σου εξηγήσω
τι είσαι εσύ για 'μενα
και σαν δειλό παιδί στέκομαι
και σε κοιτώ
εγώ δεν πρόκειται να σε ξεχάσω
γιατί είσαι τ' όνομά μου
το πρώτο , το ξεχασμένο
αυτό που μου 'δωσε η μοίρα
τη στιγμή που αντίκρισα
πρώτη φορά
τούτο τον κόσμο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
