| |
| | Πριν το 1980 |  | | |
Το ποίημα για σήμερα είναι ανώνυμο, αγνώστου πατρός
μα καθ'όλα αληθινό και πραγματικό, όσο κι εμείς
εμείς που γεννηθήκαμε κάπου μέσα στη Δεκαετία του 70
και πλέον πλησιάζουμε, ή φτάσαμε ήδη, τα 30 μας
ίσως να μοιάζουμε κι όλας παππούδες στους νεότερους
ίσως οι απόψεις μας και η συμπεριφορά μας
να είναι τελείως διαφορετική απο τη νέα γενιά
κι όμως εμείς, γεννηθήκαμε τότε και μεγαλώσαμε έτσι...
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980!
Αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό
πριν κολυμπήσουμε, με δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί
όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν
με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω είναι δύσκολο να πιστέψουμε
ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα
χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10
και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες
παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά
κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας
αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν
γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν βλέπετε, κινητά.
Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να
τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο
με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά
και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα
ο ένας στον άλλος αλλά μάθαμε να το ξεπερνάμε αμέσως.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε
τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations
Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround
υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους
και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο
και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα...
μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας
και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι
ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από
τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν πολλοί
και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές, όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν
στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, τεράστια αποτυχία, κάποτε επιτυχία και υπευθυνότητα
μα μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μας
παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Το κείμενο είναι απο το JotD - Ελληνική Λίστα Ανεκδότων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
kin
09-06-2006 | εεχχμμμ λοιπον αυτος ο jotπωςτονλεν ξεχασε να αναφερει, το χτυπημα των κουδουνιων κατα το ηλιοβασιλεμα περιπου, τον πολεμο των μπιρμπιλωνιων που ετσι και σε επαιρνε στο ματι εμενες στραβος για κανα 12ωρω, το μουντιαλ μες την μεση του δρομου, την αρση βαρων απο την οποια κανεις μας δεν επαθε κηλη, τα ατελειωτα ταξιδια των εξαχρονων, μες το ρεμα της πικροδαφνης, την καζουρα του γιαουρτα..."Γιαουυυυρτη, προοοβειο, γιαουυυυρτη", το απιστευτο ξυλο που επεφτε οταν τυχαινε σπανιως να τσακωθουμε(ποτε πανω απο 10 φορες την μερα), τα εφταμιση με τις ορθανοιχτες εξατμισεις που ακουγαμε τα μεσανυχτα να περνανε απο την Βουλιαγμενης, τους οχταχρονους πιτσιρικαδες που μαζευοντουσαν στο γιαπι να παρουν ματι την Κυρα-ρηνη οταν εκανε μπανιο(καλα μιλαμε για πολυ....) και γενικως ξεχασε κι αλλα πολλα, παρα πολλα, τοσα πολλα που θα ελεγα οτι η ζωη ειναι μεχρι τα 12 μονο......αλλα τελος παντων, ας μην τον κατακρινουμε τον φουκαρα τον κυριο jotκατι......εδωσε την γενικη εικονα της ανθρωποτητας, ετσι οπως ηταν πριν αυτη καταστραφει τελειως.... :) | | kin
09-06-2006 | Α στο μεταξυ ξεχασα να σου πω.....Παπους εισαι εσυ και οι ομοιοι σου!!!!! Εγω παραμενω 12 και σόποιον αρεσει, οι υπολοιποι..."την βολτα τους" :) | | Γιώργος_Κ
09-06-2006 | Ξέχασε ακόμα, να αναφέρει οτι πολλές φορές κάναμε ποδήλατο, χωρίς να αυτό να διαθέτει φρένα γιατί είχαν σπάσει, και το σταματούσαμε με τα πόδια, στις γειτονιές ακουγόταν παντού η φωνή του γύφτου για κοκκινόχωμα και καρπούζια με τη βούλα(όχι την Πατουλίδου), επίσης τα κυάλια του πατέρα μας που χρησιμοποιούσαμε για να πέρνουμε μάτι την απέναντι γειτόνισσα με τα μεγάλα μπαλκόνια(όχι τα εκλογικά), κι ακόμα οτι ντρεπόμασταν να φιλήσουμε ή να ξεστομίσουμε το σ'αγαπώ, στην κοπέλα που πραγματικά μας άρεσε απο την ίδια τάξη του σχολείου μας! Ξέχασε ακόμα, πως ο δάσκαλος όταν ήμασταν ανήσυχοι, μας έδερνε με το χάρακα, πολλές φορές τον έσπαζε κι όλας απάνω μας για να ξεθυμάνει, αλλά κανένα κρατικό κανάλι δεν ενδιαφερόταν τότε για το καυτό αυτό θέμα στο δελτίο του! Σήμερα, σε παρόμοια περίπτωση ο δάσκαλος αυτός, θα ήταν τουλάχιστον στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, να μετράει τις πάπιες, που τότε εμείς τις πιάναμε μέσα στις δημοτικές λιμνούλες που διέθεται κάθε μεγάλη πλατεία με συντριβάνι! Και τα περιστέρια, μόλις ανοίγαμε τις χούφτες μας, ερχόντουσαν κατευθείαν επάνω μας για φαγητό, τα ταϊζαμε με γαριδάκια Ελληνικά, και πλακώναν όλα μαζί σαν κοπάδι επάνω μας! κι άλλα, κι άλλα πολλά... | | Γιώργος_Κ
09-06-2006 | ...και τα γαριδάκια ήταν Ελληνικά φυσικά, γιατί κάποιος καλός κύριος στη γνωστή διαφήμιση της κρατικής τηλεόρασης, μας έλεγε "ο επιμένων Ελληνικά"! Θυμάσαι? :) | | kin
09-06-2006 | Οπως επισης τις ατελειωτες βαρκαδες πανω σε φουσκωμενες σαμπρελες φορτηγων..... | | Γιώργος_Κ
09-06-2006 | Τις πλαστικές βάρκες μήπως εννοείς? που τις φουσκώναμε με τρόμπα ποδιού, κι όχι με γεννήτρια αέρα, εφόσον δεν διέθεται ο πατέρας μας σκάφος αναψυχής...τι κρίμα, να μεγαλώσουμε με φουσκωτά μαξιλαράκια παραλίας, πλεκτές αιώρες, πλαστικές βάρκες και φαγητό στο τάπερ....Αλήθεια, γνωρίζει σήμερα κανένα παιδί τι είναι το τάπερ? Οι φίλες της μάνας μου, έκαναν συχνά πυκνά επίδειξη τάπερ στα σπίτια τους, πριν αυτό αρχίσει να πουλιέται ευρέως στις λαϊκές αγορές! | | Γιώργος_Κ
09-06-2006 | Α! και στον τελικό κυπέλου του '87, όλοι είχαμε μαζευτεί να δούμε τον Γιαννάκη και τον Γκάλη, στην μοναδική έγχρωμη τηλεόραση που είχε τότε η γιαγιά μας, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι στα σπίτια μας βλέπαμε την ΕΡΤ σε ασπρόμαυρη τηλεόραση, με μονοφωνικό ήχο και απαίσια εικόνα με θολούρα και παράσιτα, και με κεραίες εσωτερικές και αυτοσχέδιες, που έπρεπε να βρεις το κατάλληλο σημείο στο δωμάτιο να την αφήσεις για να πιάνει καλό σήμα.... | | kin
09-06-2006 | ποιες βαρκες ρε??? Σαμπρελες φορτηγων.....και βολτες στην εξοχη πανω στις καροτσες φορτηγων.....(καλα αστο εσυ εισαι τελη 70....)....φουσκωτα? πλαστικα? μαξιλαρακια? μαξιλαρακια?? μαξιλαρακια??????? ποιος ηθελε μαξιλαρακια???? ολη μερα τρεχαλα ειμασταν μεχρι που πεφταμε αναισθητοι για υπνο επιτοπου οπου βρισκομασταν...χαχαχαχα..... | | kin
09-06-2006 | αααχχχ τελικος 87........με ειχε βρει καταμεσης του Αιγαιου να υπηρετω το Π.Ν....εγω κι αλλοι 150 πανω σε ενα Φλετσερ (Ασπις) του 43 να κυνηγαμε τον Τουρκο πανω σ' αμτοιστιχο Φλετσερ κι αυτος (Ιστανμπουλ), λιγες μολιες μερες μετα τον παραλιγο πολεμο για χαρη του Σεισμικ......Κι εκει που παλευαμε να παρακολουθησουμε τον τελικο εν μεσω κυματων, χιονιων και παρασιτων, τσουπ μας σκανε και το μπαμπες μπαμπορ η ακατονομαστοι (επιτηδες για να μας την σπασουν) και να σου εμεις να τρεχουμε σε θεσεις μαχης.....Αλλα το μυαλο εκει....στον τελικο...και εκει στις θεσεις μαχης ειχαμε ακομη τις σημαιες και τα κασκολ, φτιαγμενα ολα απο γαλαζια κι ασπρα κουρελοπανα που τα ειχαμε σε τσουβαλια για να σκουπιζουμε τις μουτζουρες μας....κομενα με πριοναλαμα και ραμενα με ατσαλοσυρμα.....ααααχχχχχχχχχχχχχ | | ΚαΤερίνη
09-06-2006 | Βρε παιδιά, πολύ ωραία και νοσταλγικά όλα αυτά. Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να καταγράψουμε όλοι, ότι θυμόμαστε από εκείνα τα υπέροχα παιδικά χρόνια. Μπράβο Γιώργο για το ταξίδι που με πήγες!! | | ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
10-06-2006 | Καλημερα Γιωργο !!!!!!!!!!!! | | Antigoni
14-06-2006 | Γιαννακη μην πας στα βαθια παιδι μου... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
