| |
ΛΥΔΙΑ_Θ
22-11-2016 @ 01:46 | Ομορφες εικόνες μιας άλλης εποχής !!!!
Πολύ μου άρεσε Μιχάλη !!! ::theos.::
Καλό ξημέρωμα ::hug.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
22-11-2016 @ 02:04 | Μιχάλη σ' ευχαριστώ ! Με τιμούν τα λόγια σου ! ::love.:: | | Κων/νος Ντζ
22-11-2016 @ 07:39 | Πάρα πολύ ωραίο!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΒΑΛΣΑΜΟ
22-11-2016 @ 07:51 | ::1255.:: | | Δημοσθένης ο πείθων
22-11-2016 @ 08:19 | Φίλε Μιχάλη δημιούργησες ένα συνολο εικόνων και λέγεων - κλειδιών που αναππόφευκτα παραπέμπουν το νου σε χρόνους και τόπους αλλοτινούς είτε και φαντασιακούς για πολλούς!
Η μεγαλύτερη αξία της δημιουργίας σου βρίσκεται στη γλαφυρότητα και στην αβίαστη ροή του λόγου, αλλά και τη γλωσσοπλαστική δεινότητα!
Καλή σου ημέρα!
::up.:: ::up.:: | | Νέτα-σκέτα
22-11-2016 @ 08:58 | Κρυστάλλης ::up.:: ::up.:: ::vlax.:: | | **Ηώς**
22-11-2016 @ 09:21 | Οι μυλωνάδες άσπρισαν απ’ τα δεκαοχτώ τους,
αφού το αλεύρι στα μαλλιά είναι ο θησαυρός τους…!
Η ομορφιά του ποιήματος όλη, είναι στο τρόπο,
που αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου,
με μια νοσταλγική διάθεση για τη λαογραφία και την παράδοση
Θυμάμαι την επίσκεψη πριν μερικά χρόνια,
στο Λαογραφικό μουσείο της Θεσαλονίκης,
που μας έδειξαν το χάρτη της Ελλάδος
και σε πόσα μέρη υπήρχαν νεροτριβές, νερόμυλοι και δριστέλες.*
Γεμάτος ο τόπος ...
Η παράδοση συνεχίζεται ακόμη από αρκετούς ανθρώπους με μεράκι,
που συνεχίζουν την παραδοσιακή αυτή τέχνη με τον πιό φυσικό τρόπο,
τη δύναμη του νερού.....
*δριστέλες (Τα υφαντά και οι φλοκάτες πλένονται χωρίς απορρυπαντικά, μόνο με την πίεση του νερού) | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
22-11-2016 @ 09:48 | Μιχαλη μου καλημερα, μεγυρισες χρονια πισω τοτε που η μανα στα μαυρα ζαλωνοτανε το σακκι με το αλευρι να ζυμωσει ψωμι για τα ορφανα.....τοτε που μ` ενα κοπανο και γυμνα τα ποδια κοπαναγε μ` ολη τη δυναμη τις κουρελουδες, τις πουπουλουδες, τα χοντρα μαλλινα στρωσιδια...κι ηταν λες και βγηκε απο αρχαια τραγωδια, υπεροχο, υπεροχο φιλε, να μη ξεχναμε δεν πρεπει να ξεχναμε. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Μαυρομουστάκης
22-11-2016 @ 09:49 | Καλημέρα Μιχάλη.
Ο καλός μας φίλος και φιλόσοφος, Δημοσθένης
μιας και πάντα γράφει φιλοσοφημένα, με κάλυψε!!
Συμφωνώ και με την άλλη φιλόσοφο της παρέας, την
Φωτεινή.
Πολύ ωραία δοσμένο, βρίθει πανέμορφων εικόνων
και λέξεων που αποτυπώνουν γλαφυρά ένα τρόπο ζωής
μια καθημερινότητα στην πάλαι ποτέ επαρχία!
Νοσταλγικό, με μετέφερες νοερά σ' εκείνη την εποχή
και σ' ευχαριστώ γι' αυτό!!!
| | rania.foka@yahoo.co.uk
22-11-2016 @ 11:07 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | pennastregata
22-11-2016 @ 11:51 | Όμορφα χανιώτικα τοπία, με σφραγίδα άλλης εποχής! ::yes.:: ::smile.:: | | maikgltks
22-11-2016 @ 12:31 | Αγάπη, (pennastregata), πολύ εύστοχο το σχόλιο σου... !
Σας ευχαριστώ όλους ιδιαιτέρως ! ! ! ::love.:: ::theos.:: | | oneiropola
22-11-2016 @ 12:35 | Οι μυλωνάδες άσπρισαν απ’ τα δεκαοχτώ τους,
αφού το αλεύρι στα μαλλιά είναι ο θησαυρός τους…!
Ξέρουν από γλυκό ψωμί και λαχταρά η καρδιά τους,
να αυγατίσουν τα ιερά ’’χρέη’’της φαμίλιας τους.
Ευγε !!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Oλύμπιος-Θεός
22-11-2016 @ 14:25 | ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ... ::theos.:: ::theos.:: | | giltidis
22-11-2016 @ 14:26 | Υπέροχο!!!!
Πολύ όμορφο και με νοσταλγία ποίημα!!!! | | maikgltks
23-11-2016 @ 01:42 | Τώρα που είπες για Κρυστάλλη, Γιάννη...Είμαι πάμπτωχος μπροστά του!
Tραγούδι τῆς ξενιτιᾶς (Κώστας κρυστάλλης)
Ἀνάθεμά σε, ξενιτιά, μὲ τὰ φαρμάκια πὄχεις!..
Θὰ πάρω ἕναν ἀνήφορο νὰ βγῶ σὲ κορφοβούνι,
νὰ βρῶ κλαράκι φουντωτὸ καὶ ριζιμιὸ λιθάρι,
νὰ βρῶ καὶ μία κρυόβρυση, νὰ ξαπλωθῶ στὸν ἴσκιο,
νὰ πιῶ νερὸ νὰ δροσισθῶ νὰ πάρω λίγη ἀνάσα,
ν᾿ ἀρχίσω νὰ συλλογισθῶ τῆς ξενιτιᾶς τὰ πάθη,
νὰ εἰπῶ τὰ μαῦρα ντέρτια μου καὶ τὰ παράπονά μου.
Ἄνοιξε θλιβερὴ καρδιὰ καὶ πικραμένο ἀχείλι,
βγάλε κάνα χαμόγελο καὶ πὲς κάνα τραγούδι.
-Τραγούδια ἂν ἔχ᾿ ἡ μαύρη γῆ, κι ὁ τάφος χαμογέλια,
ἔχει καὶ τοῦ παιδιοῦ ἡ καρδιὰ ποὺ περπατεῖ τὰ ξένα.
Τὰ ξένα ἔχουν καημοὺς πολλοὺς καὶ καταφρόνια πλῆθος!
Στὰ ξένα δὲν ἀνθίζουνε τὴν Ἄνοιξη τὰ δέντρα,
καὶ δὲν λαλοῦνε τὰ πουλιά, ζεστὸς δὲ λάμπει ὁ ἥλιος,
δὲ φυλλουριάζουν τὰ βουνά, δὲν πρασινίζει ὁ κάμπος,
καὶ δὲ δροσίζει τὸ νερό, καὶ τὸ ψωμὶ πικραίνει!
Στὰ ξένα, ποιὸς θὰ σὲ χαρεῖ καὶ ποιὸς θὰ σὲ γελάσει;
Ποὖν᾿ τῆς μανούλας τὰ φιλιά, τὰ χάδια τοῦ πατέρα;
Ποὖναι τὰ γέλια τ᾿ ἀδερφοῦ κ᾿ ἡ συντροφιὰ τοῦ φίλου;
Ποὖν᾿ τῆς ἀγάπης οἱ ματιὲς καὶ τὰ γλυκὰ τὰ λόγια;
Ἂν ἀρρωστήσεις, ποιὸς θαρθεῖ στὴν ξενιτιὰ σιμά σου,
νὰ σὲ ρωτᾷ τὸν πόνο σου, τὰ γιατρικὰ νὰ δίνει;
στὸ ἔρμο σου προσκέφαλο νὰ ξενυχτάει μαζί σου;
Κι ἂν ἔρθει μέρ᾿ ἀγλύκαντη στὰ ξένα νὰ πεθάνεις,
ποιὸς θὰ βρεθεῖ στὸ πλάι σου τὰ μάτια νὰ σοῦ κλείσει;
Ποιὸς θὰ σοῦ λούσει τὸ κορμί, ποιὸς θὰ σὲ σαβανώσει;
Στὸ λειψανό σου ποιὸς θἀρθεῖ λουλούδια νὰ σὲ ράνει;
Καὶ ποιὸς μὲ πόνο θὰ ριχτεῖ στὸ νεκροκρέββατό σου
γιὰ νὰ σὲ κλάψει; Ποιὸς θὰ εἰπεῖ γιὰ σένα μοιρολόγι;
Ἄχ! πῶς τοὺς θάφτουν, νἄξερες, καὶ πῶς τοὺς πᾶν᾿ τοὺς ξένους!..
Χωρὶς λιβάνι καὶ κηρί, χωρὶς παπὰ καὶ ψάλτη!
Ἀνάθεμά σε, ξενιτιά, μὲ τὰ φαρμάκια πὄχεις!..
Ποῦ νὰ τὸν πῶ τὸν πόνο μου, ποῦ νὰ τὸν ἀπορίξω;
Νὰ τὸν εἰπῶ στὰ τρίστρατα, τὸν παίρνουν οἱ διαβάτες,
νὰ τὸν ἀφήσω στὰ κλαριά, τὸν παίρνουν τ᾿ ἀγριοπούλια!..
Κι ἂν κλάψω, τὰ φαρμακερὰ τὰ δάκρια ποῦ νὰ πέσουν;
Ἂν πέσουνε στὴ μαύρη γῆ, χορτάρι δὲν φυτρώνει,
ἂν πέσουνε στὸν ποταμό, ὁ ποταμὸς θὰ στύψει,
ἂν πέσουνε στὴ θάλασσα, πνίγουνται τὰ καράβια,
κι ἂν τὰ βαστάξω στὴν καρδιά, μὲ καῖν᾿ μὲ φαρμακώνουν!
Ἀνάθεμά σε ξενιτιά, μὲ τὰ φαρμάκια πὄχεις!.. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | inokrini
25-10-2018 @ 17:10 | μπραβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!κι οι αγιοι στα Ρουματα παντα να σε σοφιζουν ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
