| |
| | Μοίρα, Αγάπη, Ρίγος, Ίαση, Αποχή |  | | |
Ι
Μοίρα, Αγάπη, Ρίγος, Ίαση, Αποχή,
Έξω ο δρόμος ψιθυρίζει το όνομά σου.
Κι εγώ γυρεύω μυστικά μηνύματά σου,
Πάνω στο τζάμι που χορεύει η βροχή.
Μα πάει καιρός που έχω πάψει να θυμάμαι,
Πρόσωπα, δέρματα, πληγές και παρελθόν.
Μόνο αντιγράφω σκόρπιες λέξεις με καρμπόν,
Και τις διαβάζω στο κρεβάτι, να κοιμάμαι.
Γι' αυτό δεν θέλω να γυρίσεις να με βρεις.
Τώρα ποιο άρωμα, ποια χείλη, ποιες εικόνες,
Να αναστηθούν απ' της ζωής το μαυσωλείο;
Θεοί, γεμίστε τα ποτήρια Κυκεώνες,
Στων παραισθήσεων να ανεβώ το πλοίο,
Σε αναπαράσταση Ελευσίνιας γιορτής.
ΙΙ
Δεν είναι η αγάπη του θανάτου, μην πλανάσαι,
Είναι που πάντοτε συνήθιζα να φεύγω.
Ψάχνοντας βράχους με μια τσακισμένη λέμβο,
Στα θολωμένα τα νερά που αντανακλάσαι.
Κι εσύ λυπάσαι τις νυχτιές και νοσταλγείς,
Καθώς κρυμμένη στο μονό σου το σεντόνι,
Παρατηρείς την λογική να απομονώνει,
Τις ιστορίες που τολμάς να αφηγηθείς.
Όμως θα ήθελα να είμαι ειλικρινής.
Για χάρη (πες) του παρελθόντος που μας δένει,
Και των ματιών σου, που ζηλεύουν τα παιδιά.
Μπροστά μου βρέθηκε θάλασσα μανιασμένη,
Κι όταν συνάντησα παρήγορη στεριά,
Ήταν του τόπου που δεν γύρισε κανείς.
ΙΙΙ
Αν τύχει άνθρωπο εδώ να συναντήσεις,
Θα συνεχίσει να κοιμάται μακαρίως.
Ούτε τα μάτια του θ' ανοίξει αιφνιδίως,
Ούτε ποτέ θα σου προσφέρει απαντήσεις.
Γιατί είναι η αλήθεια του ονειρεμένες πτήσεις,
Μα και πελάγη σιωπηλά και σκοτεινά.
Είναι ένα ρίγος που για πάντα διαπερνά,
Κι αφήνει πίσω τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Κι αν του μιλήσεις, θα τρομάξεις τις σκιές.
Καθώς σκεπάζουν το ασάλευτο κορμί του,
Μέσα στο ψύχος που κρυφά τον οδηγεί,
Στην τελευταία μαγική παράστασή του,
-Πριν το πνιγμένο στους λυγμούς “ώρα καλή”-
Και την υπόκλιση μπροστά στους θεατές.
IV
Τώρα πια ξέρεις το φρικτό το μυστικό μου,
Ό,τι μου απέμεινε, φυλακισμένες λέξεις.
Δίχως ελπίδα πως στο πλάι μου θα τρέξεις,
Για να σηκώσεις το φορτίο μου επ' ώμου.
Πρέπει να κλείσω. Είναι πλέον προφανές!
Δεν επαρκεί η θλιβερή αναλαμπή μου,
Την επικείμενη να σβήσει εκτέλεσή μου.
Μα είναι αγιασμός για την ψυχή “το ειλικρινές”.
Κάποτε θα 'ρθει μία άλλη εποχή.
Εσύ θα λύνεις τα αστροφώτιστα μαλλιά σου,
Κι ούτε θα σκέφτεσαι, ούτε και θα πονάς.
Κι εγώ θα έρθω να κρυφτώ στην αγκαλιά σου,
Θα ψιθυρίσω “το ξέρα πώς μ' αγαπάς”
Κι όλος ο τόπος θα γεμίσει μουσική.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Θάνο, αυτή η απώλεια ποτέ δεν θα γίνει συνήθειά μας...3/9/2016 | | | |
|
Κων/νος Ντζ
22-11-2016 @ 12:02 | Δεν είναι η αγάπη του θανάτου, μην πλανάσαι,
Είναι που πάντοτε συνήθιζα να φεύγω.
Ψάχνοντας βράχους με μια τσακισμένη λέμβο,
Στα θολωμένα τα νερά που αντανακλάσαι...
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | pennastregata
22-11-2016 @ 12:08 | Ατμοσφαιρικό,περιέχον, καλογραμμένο, Έξοχο!!! | | ΣΤΙΧΟΠΟΙΟΣ
22-11-2016 @ 12:19 | ::theos.:: | | rania.foka@yahoo.co.uk
22-11-2016 @ 13:43 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | χωρίς λόγια
22-11-2016 @ 16:47 | Ωραίο!!! | | Ιππαρχος
22-11-2016 @ 17:53 | Αν τύχαινε και το διάβαζα σε κάποια ανθολογία, δείγμα ανωνύμου ποιητή, θα ήμουν σίγουρος πως το' γραψες εσύ... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
