| |
Τώρα που νύχτωσε ξανά πρώτη φορά
Μετ' από χρόνια νιώθω πως φοβάμαι
Δεν βρίσκει τόπο να σταθεί πια η χαρά
Στην απουσία σου διαγράφεται φθορά
Σα σκέψη βιαστική όλοι περνάμε
Διαφωνούσαμε θυμάμαι σε πολλά
Κι είχες πάντοτ' ένα ύφος εξουσία
Κατεβασμένα στο δωμάτιο τα ρολά
Σ' όποιον ρωτάει να του λες σκέτο καλά
Απ' αντίδραση δεν είδα την θυσία
Τώρα που σώπασε στ' αυτιά μου η φωνή
Και περπατάω πια με βήμ' αντρίκιο
Τώρα που γίνεται η ανάμνηση θολή
Τώρα μπορώ να σ' αγαπάω πιο πολύ
Και στο εξής να έχω μόνο δίκιο
Τώρα που νύχτωσε ξανά πρώτη φορά
Τώρα που πια δεν πρέπει να φοβάμαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
