| |
| | Νέα ζωή |  | | |
Ξένος άνεμος στα χείλη,
δροσερή του η πνοή,
άλλος ουρανός εχύθη,
στη νυχτιά που μαρτυρείς...
Δεν είναι τ' άστρα αφοσιωμένα,
στων ονείρων τη φωνή,
έλεγες και ήταν δάκρυα,
αντί αίμα στην πληγή...
Έφτασε μαζί με του ήλιου,
τις ακτίνες η φωνή,
που δεμένη με τον πόνο,
στ' άστρα να λυθεί ζητεί.
Έκλεισες απλώς τα μάτια,
που άλλα δάκρυα δεν χωρούν,
τ' άνοιξες και ακτίνες βγαίνουν,
φιλελεύθερου θυμού.
Τώρα πλέον δεν θυμάσαι,
μόνο βλέπεις του καιρού,
πλούσιο το ουράνιο τόξο,
και έρωτες που σου γελούν.
Δεν το ξέρεις μα φωλιάζει,
πολεμόχαρο σπαθί,
έτοιμο για να σφαγιάσει,
όποια λύπη καρτερεί.
Τώρα πλέον δεν φοβάσαι,
στην καινούργια σου ζωή,
κι ότι έρθει ας κοπιάσει,
δικαιωμένη αναφωνείς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
10-12-2016 @ 18:44 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
10-12-2016 @ 20:22 | Το έχεις...μπορείς να δουλέψεις λίγο ακόμα το κάθε σου ποίημα, σου γράφω ότι μου λέει ο γιός μου τόσο καιρό και τον ακούω, οχι για να πουλήσω εξυπνάδα, καλό Σ.Κ. ::love.:: ::kiss.:: ::mad.:: | | aridaios
11-12-2016 @ 01:54 |
Τώρα πλέον δεν φοβάσαι,
στην καινούργια σου ζωή,
κι ότι έρθει ας κοπιάσει,
δικαιωμένη αναφωνείς. ::up.:: ::up.:: | | στίχος και εικόνα
11-12-2016 @ 02:19 | Τώρα πλέον δεν φοβάσαι,
στην καινούργια σου ζωή,
κι ότι έρθει ας κοπιάσει,
δικαιωμένη αναφωνείς.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
