δεν ξερω αν η ιστορια θα μπορουσε
να ειναι αυτη που δεν ειναι
αν η ατομικη βομβα θα μπορουσε
να σβηστει απο μια ατομικη ενεργεια
δεν ξερω πως θα μπορουσε
η ενεργεια πηγη ζωης να υπαρξει
διχως το αντικτυπο κι αντιστροφως
ο ηλιος ή το φεγγαρι μοναχα
η μαγεια της η ελξη
ερωτας που τα παντα κινει
καλη δεν ειναι κακη
δεν ξερω αν η σπαταλη
ενεργειας σε ο,τι εχει περασει
μπορει να δωσει αλλη ροη στον ιστο
αν μπορει την ατομικη να σβησει
απο την ιστορια και τη μνημη
διχως κατι αλλο να ξεσπασει
δεν ξερω αν το κοινο
π' αγνοει την ενεργεια
δεν σαπιζει πριν ωριμασει
αν δεμενο κανει το καλο
πως η καρδια του αγητευτη
καπως καποτε δεν θα σπασει
το ο,τι δεν αναγνωριζει πηγαιο
και μπορουμε να συνεχισουμε
να εικαζουμε ή να σταθουμε
διχως υποθεση στο ασχηματιστο
οχι για να σωσουμε τιποτα
απ' του χτες και του αυριο
το τιποτα μονο να νιωσουμε
βαθυτερα το αμετακλητο
που φουντωνει τις καρδιες
το ιδιο αλλιως παγωμενο ποθητο
κι αλλες καποιες πινελιες
τα αυτια με λογια δεν χαιδευουν
σκιρτουν οι καρδιες και κλεινουν
στα πασαλειμματα οι ποροι
