| |
Στην πολη την έρημη, αντηχουν τα βηματα βαρια και πενθιμα, σαν τους χτυπους κανονιου που θα σημανει του πολεμου το τελος.
Σπιτια ερειπωμενα, παραθυρα ξεχασμενα μισανοιχτα, καποια βιαστικη ψυχη δεν προκαμε να τα σφαλισει.
Ποιος έφτασε στην πολη μας;
Η μυρωδια του τρομου κυριαρχει και τρυπαει τα σωθικα μου, η ελπιδα στην πολη μας πεθανε, τα χαμογελα στερεψαν.
Διψασμενη απ' ανθρωπινα αισθηματα η πολη μας, μοναχη και μονη στεκει σε τουτο το καταραμενο απο την ιστορια μερος.
Ποιος εφτασε στην πολη μας;
Τα δακρυα στεγνωσαν στο ρυτιδιασμενο μαγουλο της γριας που θρηνει το τελος του τοπου που τη γεννησε, που γεννησε τα παιδιά της, τα εγγονια της, τις μνημες χιλιαδων ανθρωπων.
Καπνοι ξετρυπωνουν απο τα χαλασματα και λευθερωνονται στον αερα, σημαδι πως ανιση μαχη γενηκε.
Ποιος εφτασε στην πολη μας;
Σιωπω να αφουγκραστω τη νεκρικη σιγη, η ανθρωπινη αδυναμια μου με σπρωχνει να πιαστω απο καπου, νιωθω τοσο μονος σαν ετουτη εδω την πολη, εγκαταλελλειμενος. Προδωμενος πως με παρατησαν ολοι.
Πως μπορεσαν να με αφησουν μονο;
Ενας σκυλος γαυγιζει ανησυχα, οχι μακριά απο εδω. Σαν να με καλει κοντα του να μοιραστουμε τη μοναξια μας. Τον ακολουθω και στεκομαστε μπροστα απο τα χαλασματα ενος ισογειου. Μια τσαλακωμενη απο ανθρωπινο χερι τριανταφυλλια ειναι ο,τι εχει απομεινει.
Τα αναφιλητα ενός παιδιου σκιζουν την καρδια μου στα δυο. Το ανασυρω απο τα χαλασματα, κλαμμενο και φοβισμενο, κραταει μια ξεσκισμενη μπαλα στη μασχαλη.
Πως μπορεσαν να κανουν τετοιο κακο;
Μολις με αντικρισε σαστισε, μου απλωσε το χερι και μου χαμογελασε ανακουφισμενο.
Και έμοιασε στα ματια μου πως σε αυτο το χαμογελο θα χτιστει πετρα πετρα η πολη μας και παλι σε τουτο εδω τον τοπο, σε πεισμα της ιστοριας.
Ποιος εφτασε στην πολη μας, χωρις πρωτα να δει αυτο το χαμογελο;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
