| |
Αυτομόλησες λες σε γιαλούς
να σε χάσουν εχθροί , μα και φίλοι,
με φιλιών φως, αντί για οβολούς,
με σφεντόνα αντί καριοφίλι.
Και απλώθεις σε γης αμμουδιά
κει που κύματα τρώνε τον βράχο
μα κι ορκίστης στην δόλια καρδιά
«θα τον έχω αιώνια μονάχο».
Κι αν τα όνειρα μείναν μισά
και ρωτήσουνε ποιος το ‘χει κάνει
πες: « μια Όστρια πάντα φυσά
για όσους έχουν αγάπες ξεκάνει».
Παραμύθιασες είπες πολλούς
κι Αρταξέρξηδες, μα και Δαρείους,
για τα τείχη δεν παίρνεις δειλούς,
για τον πόλεμο παίρνεις ανδρείους.
Κι όταν άνεμος πήρε παλιός
με Αυτοκράτειρας βγήκες την κώμη,
μα είχαν πει να κρυφτείς, γιατί αλλιώς,
θα σε σέρνανε άλογα ακόμη.
Μα αν λυγίσουνε πάλι οι καιροί
θα σου πουν με το πρώτο « ε-για-λέσα»:
«Φύσα Όστρια, σβήσ’ το κερί
στο αγαπώ τους δεν έχουνε μπέσα»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
