| |
δεν ξεφεύγω απο το παρελθόν
να το πλησιάζω
ο φόβος λιγοστεύει
η σκέψη νείρεται
και μαζεύω τις μνήμες...
Η μία εκείνος
είκοσι χρονώ λεβέντης
στο δρόμο το θαλασσινό
κάτω απο τα πεύκα
με τα φτερά των ανέμων
τις λαβωματιές της καρδιάς
με το μαχαίρι ενός καημού
τον καταρράχτη μιας αγάπης
και τα καταργημένα φαντάσματα
Δεν δειλιάζει
βλέπει πρόσωπο με πρόσωπο
το αέναο μυστήριο
στο εργαστήρι του χάους
το άθλιο κατάλοιπο
και μες στο χώμα ανθίζει
μεγαλώνει στην αγκαλιά των συννέφων
και πότε εδώ
ξεπληρώνει το αίμα
Η άλλη εσύ
εσύ που είσαι τώρα εσύ;
στο ένστιχτο φώς που επιστρέφει
και στο μειδίαμα της λευτεριάς μου
στο σημάδι στα χείλη
απο το ψεσινό όενιρό μου
και στο χρώμα του φιλιού
ανάμεσα στον ώμο στο λαιμό
εσύ όλα εσύ
τόσα κιαλλοτόσα
όλα μαζί και το καθένα χωριστά
η χαραγμένη μου ευχή
η μοίρα μου που κυματίζει
έφτασε πια η θύελλα της φωτιάς
λίβας οτι σαλεύει κι οτι πνέει
κι ο έρωτας που σκάβει βαθιά
πως να σε χάσω των ματιών μου
αγαπημένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
