| |
Στο δρόμο αυτόν που χάραξαν, άλλοι για να διαβούμε,
ξυπόλητοι, γονατιστοί, τους κήρυκες ακούμε.
Αλχημιστές, σφετεριστές, μας κούρσεψαν και τις ψυχές,
μας ‘δωσαν πλαστικό θεό, σ’ αυτόν να προσκυνούμε.
Μέσα στα χνάρια των καιρών, τα χιλιοπατημένα,
κανείς δεν ξέρει που πατά, που θέλει να σταθμεύσει.
Άλλοι τον σέρνουν το χαλκά, άλλοι τον πάν’ στα τρένα.
Άλλοι του λένε αν μπορεί, αν πρέπει ν’ αναπνεύσει.
Ο κόσμος χάνεται,
ο νους μου πάλλεται,
και συ μέσα στη δύνη,
φυτό έχεις γίνει.
Κι αυτοί σου λένε τι και πως, πόσο μπορείς να ζήσεις.
Και συ τους λες, ωχ αδελφέ, βαρέθηκα το ρεφενέ,
αφήστε με στον καναπέ, μες στις ‘λαμέ’ ειδήσεις.
Αξίες και ιδανικά, μου τα ‘κλεψαν σε μια ζαριά,
πώς να τα πάρω πίσω.
Με ψαλιδίσαν τα φτερά, να σέρνομαι στα χαμηλά,
μες στα σκατά να ζήσω .
Μου ξέπλυναν και το μυαλό, μου τα ‘κοψαν με το στανιό,
που να το ομολογήσω.
Με ευνούχισαν πως να σταθώ, με ευνούχισαν και δεν μπορώ,
με τι να πολεμήσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
