| |
Μά, εγώ στο ισχνό φώς του φεγγαριού καταθέτω το ουρλιαχτό μου,
τις νύχτες εκείνες που φθαρμένα όνειρα σχηματίζουν θηλιές σε άστρα που σιγοφέγγουν και οι ελάχιστες σταγόνες φωτεινότας στάζουν σε στιγμές απρόσμενες, εκει όπου το παρόν πληθαίνει.
Πρωτού στερέψει η κλεψήδρα, περιέσωσα με νύχια ακονισμένα τα θρύψαλα ενός καημού, που φλογίζουν τον χτύπο της καρδιάς μου.
Ωστόσο, ανάθεμα αν γνωρίζω το κατα πόσο θα συνεχίζουν να καλπάζουν την ράχη του χρόνου, η αν πρόκειται σύντομα να χαθούν στα ομιχλώδη σπλάχνα τους. Σε αυτη τη προσωπική εξομολόγηση υποκύπτω απέναντι στους χειμώνες που κουβαλάω, καθώς τότε ειναι που μέσα απο τις καμινάδες αναδύονται πνεύματα με τη μορφή καπνών, τα οποία πλανιούνται σε ορέξεις ανέμων προς ακαθόριστους ορίζοντες, χαιρετίζοντας με δάκρυα εξατμησμένα τις στάχτες τους. Νύχτες σαν και αυτή παράξενη, οι σκέψεις ζυμώνονται κάτω απο του σκοταδιού τη σκεπαστή, δίνοντας ώθηση στη σκία μου να πλανηθει στη ροή των πραγμάτων, φανερώνοντας τα λάθη ως μαρμαρωμένα μνημεία που προσμένουν υπόκλιση.
Με βαθειά αντίληψη και αποδεχόμενος το γεγονός ότι το συναίσθημα εκείνο της απώλειας, δεν μπορεί να κεντηθεί και να αποκτήση υπόσταση με λέξεις, πάντα έστεκα αρχάριος στους αποχαιρετισμούς. Ειναι οι στιγμές εκείνες όπου η έκφραση του προσώπου στέκει ορφανή στη αφήγηση του, εκεί οπου η λάβα του χρόνου πλάθει λαβύρινθους και προστάζει την εξερεύνηση τους. Σε μια πεζοπορία όπου ασύνειδα διαμορφώνεται η μοίρα. Έκρηξη σιγής πυροδοτή την επόμενη εκκίνηση μου, μέσα στης σιωπής μου τον χρυσό σμιλεύω τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
