| |
Αλλιώτικα μιλήματα
Μα σήμερα, δε θα σου μιλήσω με σιωπές
ούτε και με τα μάτια, ούτε και με τα λόγια τα ανείπωτα.
Σήμερα θα σου ζωγραφίσω κι εγώ λέξεις.
Ίσως να μην είναι τόσο ίδιες με τις δικές σου
ίσως να διαφέρουν, ίσως να ‘ναι πιο υγρές, πιο θολές
μα συνάμα και τόσο καθάριες.
Βλέπεις, είναι αυτό το κρυστάλλινο δάκρυ που μού θαμπώνει τα μάτια
κι έτσι καθώς διαβάζω τα λόγια σου κυλά ανεξήγητα,
δίχως σταματημό και μουτζουρώνει το μελάνι.
Μα μην ανησυχείς. Σε βλέπω πάλι.
Σε βλέπω τόσο καθαρά και πίσω απ’ τις μουτζουρωμένες πινελιές.
Βλέπω τα μάτια σου, κρατώ τα χέρια σου.
Βλέπω τους ουρανούς που μού ζωγράφισες μέσα στις απουσίες.
Βλέπω τις θάλασσες που άφησες
κι αυτές τις άλλες που ‘χτισες, για να τις περπατήσω.
Βλέπω κι εκείνα τα πλακόστρωτα νησιά που κουβαλούν μες στον αέρα τους
τους πιο δικούς μας κόσμους.
Είναι κι εκείνα τα Φθινόπωρα που μού χάραξες με τα κιτρινοπράσινα φύλλα
κι αυτή η Άνοιξη με τις πολύχρωμες τουλίπες.
Όχι, σήμερα, δε θα σου μιλήσω με σιωπές. Θα σου χαράξω λέξεις.
Εξάλλου, έτσι έμαθα για χρόνια να μιλώ…με χαραγμένες λέξεις.
Στο κάθε γράμμα κι ένα δάκρυ, στο κάθε δάκρυ μια απουσία
στην κάθε απουσία, τα πιο ηχηρά μιλήματα, τα πιο γαλάζια κύματα
και κάπου εκεί στην άκρη, η αλμύρα να σκορπίζεται στο σχήμα της αγάπης.
Άραγε σήμερα, που αλλιώτικα σου μίλησα, μπόρεσες να μ’ ακούσεις;
Ελένη Σωφρονίου Στρατή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
