stixoi.info: Faber-castell

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Faber-castell

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130653 Τραγούδια, 269439 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Faber-castell

ουτε εγω ξενυχτησα τουλαχιστο οχι πολυ και διχως να χω ξεκουραστει αρκετα
θελω να θεωρω οτι (κι) αυτο βγηκε επαρκως "συνειδητα"
με την εννοια του διακαους ποθου να συλληφθει προπαντων εντος μου να το φτασω
τουλαχιστο διχως επιπολαιοτητα και εγωισμο
το βλεμμα που στρεφει στο απειρο του οριζοντα και εν κατακλειδι στην απεραντοσυνη του
οταν το σωμα μαγνητισμενο βαδιζει προς αυτην δεν συναντα τιποτα κανενα ειδος βασικης ζωης
απο αυτο που "συνηθισε" να βλεπει στον αερα και στο εδαφος οπως δεντρο πουλι
και η ζωη δεν δειχνει να ειναι στην αναμνηση οσο κι αν αυτη ζωντανευει στο μυαλο
μαλλον για να το καθαρισει να το αποδεσμευσει να το προχωρησει λιγο παραπανω
καθε που ερχεται με συνεπεια ολο πιο αραιη και ξεκαθαρη... (για μενα) γραφουμε
για να αγγιξουμε βαθυτερες πτυχες (μας) και οσες αγγιχτηκαν να προσεγγιστουν
απο αλλη κι αλλη αποψη... ασχετο ή οχι επισης και το εξης περιεργο, προσφατως παρακολουθωντας
καποιο φιλμ ή καποια σειρα μεσα σε διαστημα περιπου δυο εβδομαδων συναντησα τρεις φορες
την εξης φραση, τρελα ειναι να κανεις κατι με τον ιδιο τροπο περιμενοντας διαφορετικο αποτελεσμα
πραγμα το οποιο βρηκα εκπληκτικο διολου τυχαιο
η ζωη ομως επιστρεφει στην βασικη ανευ ορων ανεπιφυλακτα σε αυτον που τη περιμενει να γυρισει
για να δει πως δεν γινεται να την περιμενει
oπωσδηποτε προφανως και πιθανως δεν ξερω ουτε τι λεω ουτε τι κανω συνηθως κινουμενη
απο πολυ βαθια απο σημειο που ολοενα μετακινειται προς πασα κατευθυνση (σ)το κεντρο
(και) απο αποψη βαρους δεν φτανει ποτε ανθρωπος αλλα νιωθει συθεμελα βιωνει την υπαρξη του
και αλλοτε χανει βαρος ή προσθετει..
καπως ετσι με λογια αυτο... που ειτε δεν ειναι ποτε αρκετα, ή εγω δεν ειμαι (ευτυχως) ειδικος.

περναμε αναποφευκτα μια θαλασσα απο δεντρα
για να βρεθουμε στο ξεφωτο
μπροστα σε ενα λουλουδι μεσα απο μια πετρα
στη ζωη τη δικη μας και κανενος αλλου
στην υπαρξη μας που συνδεεται με καθε αλλη
- ποσο δε αγαπημενη - αναντικαταστατη -
στη στιγμη στο τωρα διχως το περιττο μοιραια
που διακατεχει το μυαλο και τη κοιμιζει
με τη προθεση με το κινητρο της αυτοχειριας
και απο αυτη τη πορεια αποσπωμενος κανεις
-το πως μονο ο ιδιος το ξερει κ' εαυτος που βιωσε βιωνει το ιδιο-
φτανει να την ανακαλυψει να τη λαβει


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας

Ηypocrisy 30-01-2017 @ 20:42	ωραια τα λεμε.. να μας ακου(γα)με κιολας.. https://www.youtube.com/watch?v=1EdUjlawLJM https://www.youtube.com/watch?v=Eu48tE3zzXo
tabasco0 30-01-2017 @ 22:12	το να περιμενεις διαφορετικο αποτελεσμα επαναλαμβανοντας ακριβως την ιδια σειρα πραγματων ειναι γνωρισμα του ηλιθιου(ας προσθεσω ισως και του ρομαντικου)και αν θυμαμαι καλα το ειχε πει ο Αινσταιν. Καλο βραδυ Γιουλη
Ηypocrisy 30-01-2017 @ 22:53	καλο βραδυ Νικο σε ευχαριστω επισης στον καθενα
Faber-Castell 31-01-2017 @ 10:31	ωωω.......... ::kiss.:: ευχαριστώ για την επεξήγηση γιουλη. τώρα καλύτερα. και ειναι αλήθεια αυτό που λέει ο tabasco0 . αν και μεγάλη κουβέντα. τεσπα. ::cool.:: την καλημέρα μου.
Ηypocrisy 31-01-2017 @ 16:37	ναι μη λεμε τα ιδια καλημερα ολη μερα παλια μου μισοξοδεμενα μολυβια για τον αισταιν αν ηταν την "εκανε" να μην ειναι μαλλον η απογοητευση του δεν ηταν ποτε αρκετη να τον καταβαλλει οσο κι αν υπερεβαλλε την εβλεπε χιουμοριστικα

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο