| |
Στο δίσεκτο καιρό
Μέσα στο δίσεκτο καιρό. μόνη ελπίδα κι αρωγό,
είχα τη σκέψη
Μια σκέψη, όπλο ιερό, που την ταΐζω κι απορώ,
πότε θα θρέψει.
Να ορθώσει επάνω τα κλαδιά, να βγάλει φύλα δροσερά
και να θεριέψει.
Είναι η σκέψη που περνά, τις θάλασσες και τα βουνά.
χωρίς εμπόδιο.
Αυτή αγκαλιάζει τα παιδιά και ρίχνει φως στη σκοτεινιά,
για κατευόδιο.
Αρχίζει πόλεμο, μα να, εκεί που άγρια πολεμά,
χαμογελάει,
Αφήνει δόρατα, σπαθιά, κανόνια όλμους κλπ.
και τραγουδάει.
Την γιγαντώνει το καλό κι εκεί στον δίσεκτο καιρό.
βρίσκει τη λύση.
Ξεχνά ... Από του κόσμου μας τον μαυροπίνακα.
έτσι τα άσχημα να σβήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
