| |
Στο στήθος της ζωής μου
καρφωμένο το ένα κομμάτι
από τις σπασμένες καταιγίδες.
Έβρεχε...
Έβρεχε
μέσα στους ήλιους των χρόνων
και ο άνεμος
από εκείνα τα σκοτεινά μας λόγια,
που έκλεισαν την αυλαία
έκαναν μαστίγιο μπόρας
τα τρίμματα της ρωγμής,
μέχρι που η φωτιά
κάποιων στιγμών
που γεννήσαμε από κοινού
στέγνωσαν το αίμα
που από εκεί έτρεχε.
Τώρα βγάζω
τις σταγόνες του θυμού
από τη σάρκα της ψυχής
και στις ουλές φυτεύω τα συγνώμη.
Ίσως κάποια μέρα
η δίψα της ζωής μας
συναντησει
η μία την άλλη
κάτω από τη σκιά
που κάποτε θα υπάρξει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
