| |
H νύχτα σαν κουρτίνα σκεπάζει
το χωριό
και τ' άστρα σαν καντήλια φωτούν στον
ουρανό.
Μονάχος ένας γκιώνης μονότονα
θρηνεί
και έν' απαλό αγέρι στις φυλλωσιές
φλυαρεί
Οι σκιες κρυμμένοι δράκοι τρομάζουν
την ματιά,
νομίζεις θα σ'αρπάξουν εκεί στα
ξαφνικά.
Σαν βγαίνει το φεγγάρι αισθάνεσαι,
θαρρείς,
νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα
θα δεις
Τα έρημα τα σπίτια που ρήμαξ'
ο καιρός,
τους τοίχους τους πια ζώνουν,
ο φλώμος κι ο κισσός.
Στις ρούγες, στα σοκάκια απόλυτη
σιγή,
και σπάνια θα ακούσεις ανθρώπινη
φωνή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
