| |
Το κομμάτι της ψυχής μου μια για πάντα στο έδωσα.
Κι αυτή η άγρια τριανταφυλλιά ανθίζει πλέον σε δικό σου κήπο
εκεί το χώμα που τη θρέφει, εκεί και το νερό
εκεί τα δάκρυα που πέφτουν σαν βροχή στα φρέσκα πέταλα της
Εκεί η θάλασσα κι ο ήχος από τα κύματα,
εκεί τα ήσυχα μεσημέρια και τα λυτά μαλλιά στον άνεμο
Γιατί δεν υπάρχει τόπος πια για σένα και για μένα
να περπατήσουμε μαζί με πόδια γυμνά πάνω στην άμμο
Γιατί είναι τα σώματα των ανθρώπων μικρά για να χωρέσουν την αλήθεια
οι καρδιές λειψές και τα χεριά δεμένα και ο φόβος κοντά
Εσύ κι εγώ ο ήλιος που λάμπει και πως να τον δεις κατάματα
Γιατί τα μάτια δεν είναι έτοιμα και οι άνθρωποι δειλοί μπροστά στην αγάπη
Ξέρεις, σου έχω κρατήσει μια θέση σε ένα κόσμο μικρο
Η θάλασσα που πότε δεν κολυμπήσαμε, εκεί μας περιμένει
εκεί κι ο ήλιος, εκεί κι ο άνεμος και το χρυσό νερό
εκεί κι η άγρια τριανταφυλλιά, το θρόισμα της ευτυχίας κι ο κήπος με το νοτισμένο χώμα
εκεί και το κομμάτι της ψυχής μου, που για πάντα σου έδωσα.
Δεν ξέρω για ποιον κλαίω πια την ώρα που βραδιάζει
κι αν είναι θρήνος ή τραγούδι για μιαν άνοιξη που έμεινε μισή
αν είναι αργά για δάκρυα, για όνειρα μικρά και φωτεινά χαμόγελα
για βήματα ελεύθερα σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά
Κι αν είναι αργά, αγάπη μου, για σένα και για μένα να περπατήσουμε μαζί
ανάμεσα στους ανθρώπους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
