| |
| | Χάδι....καλή μου μάνα |  | | | Καλή εβδομάδα σε όλους, σας ευχαριστώ ολόψυχα, σήμερα γράφω διαφορετικά, σίγουρα είμαι σύνθετος άνθρωπος και δεν αλλάζω... ουτε τα έπιπλα απ` τη θέση τους, ας αλλάζω τουλάχιστον γραφή. Τ` αποψινό απ` τη ψυχή μου. | | |
Όταν ερχότανε η αυγή, μες τις δροσοσταλίδες
μ` έπαιρνες μια σταλιά παιδί, δεν είχες, μάνα ελπίδες
Δέκα ελιες, είχαμε βιός, εκεί δίπλα στο ποτάμι
ήτανε μάνα μου μακριά κι ήσουν ξερό καλάμι
Κείνες, τις χαραυγές, ο ήλιος σε κοιτούσε
΄ησουν γίγαντας σωστός, ποτέ, που δε μιλούσε
Φόρτωνες τα βαριά σακιά, σαν άντρες, δέκα αντάμα
κι ούτε που μίλησες ποτέ, για το δικό σου δράμα
Πέντε, ΄ήταν τα στόματα, που είχες για να θρέψεις
και τη δική σου ερημια΄, έπρεπε να αντέξεις
Μαύρη φιγούρα η νιότη σου, και μαύρο το φακιόλι
πέσανε σαν ύαινες, άνθρωποι!!! λέγαν όλοι
Δε μιλούσες άμοιρη...δεν είχες που να κλάψεις
γιατί είχες μια κληρονομιά, κούτσικα, να κοιτάξεις
Δεν άναβες μάνα κεριά κι ούτε σταυροκοπιόσουν
μα το καημό του αλλουνού, πάντα τον μοιραζόσουν
Στου καθενός τα χώματα, πέταξες τη ζωή σου
ήσουν νιά και όμορφη, που δίνες τη ψυχή σου
Θυμάμαι....μάνα, δεν ξεχνώ, ήμουν το στερνοπαίδι
ένα αητό, περήφανο, ζωή...να τη παλεύει
Στο δρόμο μας για τις ελιές, τη πάχνη, δε ξεχνάω
κι αν σου γράφω, συχνά, θέλω να σε τιμάω
Μιά κονσερβούλα, άνοιγες, τρώγαμε..στη γής
ψωμί, πέντε, δέκα ελιές, το νάμα ήσουν πηγής
Μεγάλωνα και σ` έψαχνα, μα εσύ στο μεροκάματο
κι είχα πληγή, βαθιά πληγή και δε φοβάμαι θάνατο
Την αγκαλιά σου έψαχνα, μάνα μου, χίλια χρόνια
μα μια ζωή με αγαπούν κι είν τα μαλλιά μου χιόνια
Οι θύμησες...οι θύμησες...σε φέρνουνε κοντά μου
γιατί σε εστερήθηκα σε χρόνια τρυφερά μου
Ήθελα να` μαι άρρωστη, που μ` έπαιρνες στο στρώμα
τη ζεστασιά δε ξέχασα και τη θυμάμαι ακόμα
Ξερό κλαρί, μες το βοριά, σ` έδερνε τ` αγιάζι
μον να` φτανε το φαί, στη φτώχεια, ποιός μοιράζει...
Οι άνθρωποι, σε βλάψανε, ποτέ δε το` πες φώς μου
μα το` νιωθα πολύ βαθιά, ήσουν, ο εαυτός μου
Τα κούτσικα σκορπίσανε....στη μεγάλη πολιτεία
έμεινα εγώ..να σε κοιτώ, μια στερημένη αγία
Απ` το καρβέλι το ψωμί, εδινες το μισό
εμέ, ψυχή, μου σφράγισες και το` κανα σκοπό
Τα λιοκαμένα χέρια σου, δε μ` είχανε χαιδέψει
πλήρωσα, πανάκριβα...μέχρι να` ρθει να φέξει
Καμιά φορά το σκέφτομαι, μα δεν έχω ξεχάσει
το χάδι, δίνω μια ζωή, τ` απωθημένο....πράξη
Σου στέλνω, γράμμα και γραφή, για να σ` ευχαριστήσω
γιατί αξίες μου` δωσες, στα χέρια να κρατήσω
Και δεν πειράζει ακριβή, που μου` λειψε το χάδι
εκεί πρός το παράδεισο, θα έρθω κάποιο βράδυ
Θα σου ειπώ....εχόρτασα....χάδι, καλή μου μάνα
μα πάρε με μιά αγκαλιά!!!!κι ας είμαι, χρόνια, μάνα!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Άηχος
27-03-2017 @ 01:12 | Ένας υπέροχος ύμνος στην μάνα. Μια συγκλονιστική γραφή!!
Μπράβο σου!!!
| | Celestia
27-03-2017 @ 03:04 | Συγκλονιστικο!!!!!!!!!
Με αγγιξε τοσο πολύ!!!!!!!
Εισαι υπεροχη!!!!!!!!!!!!
::love.:: ::hug.:: ::theos.:: | | Κων/νος Ντζ
27-03-2017 @ 07:26 | Υπέροχο Γεωργία, υπέροχο!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΒΥΡΩΝ
27-03-2017 @ 09:03 | Θα σου ειπώ....εχόρτασα....χάδι, καλή μου μάνα
μα πάρε με μιά αγκαλιά!!!!κι ας είμαι, χρόνια, μάνα!!
Πολύ ωραίο....!
::theos.:: ::hug.:: ::up.:: | | νικολακοπουλος θανάσης
27-03-2017 @ 10:13 | ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΜΑΡΥΛΙ. είναι καλό έως το καλύτερο
javascript:insertext('::mad.::',%20'comment')
| | **Ηώς**
27-03-2017 @ 12:47 | ούτε που μίλησες ποτέ, για το δικό σου δράμα.....
Αυτές οι γυναίκες με την απαντοχή και τον πόνο ριζωμένο στην ψυχή όπως η μάνα σου η μάνα μου η μάνα του καθένα....
παράδειγμα για όλους μας η ψυχική τους Δύναμη! ::love.:: | | ταπεινος ναρκισσος
27-03-2017 @ 12:56 | Μιά κονσερβούλα, άνοιγες, τρώγαμε..στη γής
ψωμί, πέντε, δέκα ελιές, το νάμα ήσουν πηγής
Τούτοι οι στίχοι αποδεικνύουν την μεγαλουργία της αγάπης
της μάνας σου προς εσένα, στο ευαγγελισμένο της λειτούργημα ! ! !
Καλό μεσημέρι Γεωργία ! ! ! | | ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
27-03-2017 @ 13:35 | ::hug.:: ::up.:: | | smaragdenia
27-03-2017 @ 14:07 | ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | Οδός_ονείρων
27-03-2017 @ 15:13 | Υπεροχο! ::hug.:: | | Δημήτρης Ιατρού
27-03-2017 @ 15:23 | Έξοχο βιωματικό:
πάρε με μια αγκαλιά ας είμαι χρόνια μάνα!!! ::hug.:: | | χωρίς λόγια
27-03-2017 @ 22:01 | !!! | | Μαυρομουστάκης
27-03-2017 @ 23:42 | Μνήμες που φέρνουν εικόνες κι αυτές με τη σειρά τους μετασχηματίζονται σε γράμματα, λέξεις, προτάσεις και στίχους.
Η μητέρα σου αντιπροσωπεύει την άξια Ελληνίδα μάνα, που παλεύει με τα στοιχεία της φύσης για να εξασφαλίσει τα προς το ζην για την οικογένειά της.
Μάχεται εκ των ενόντων και κρατά τις λεπτές ισορροπίες, κοπιάζοντας, ώστε τα παιδιά της να έχουν μια τύχη καλύτερη από τη δική της.
Μία γυναίκα υπόδειγμα συζύγου και μητέρας!
Η δική σου μητέρα...
Μπράβο Γεωργία!!!!
Με συγκίνησες βαθιά...
Καληνύχτα.... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
