| |
Πάντα έβλεπες ψηλά,
ήλιο, πουλιά και αστέρια,
ο νους σου πήγαινε μακριά,
κι ερχότανε με κέφια.
Τα μάτια σου καθρέφτιζαν,
αυτά μες την ψυχή σου,
κι ο κόσμος έμοιαζε βαθύς,
στο ύψος της κεφαλής σου.
Σε πίκρανε η βαρύτητα,
και η ίσια λογική σου,
έγιναν όλα βάσανο,
ρεαλιστική η φωνή σου.
Μια μέρα κοίταξες ψηλά,
ήλιος, πουλιά και αέρας,
και είπες είναι κρέας και φωτιά,
και δάκρυσες για σένα.
Δε σε βασανίζει πια,
ότι φτερά δεν έχεις,
μα ο πόνος έμεινε κοντά,
δε ξέρεις τι να θέλεις.
Πρώτη φορά τραγούδησες,
με πόνο έπαιξες πιάνο,
e lucevan le stelle με λυγμό,
και έκλεισες το πιάνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
