| |
Όταν ήμουν χαρούμενος δεν έγραφα.
ή μπορεί να έγρφα μια μικρή φράση,βιαστικά. Με ατσούμπαλα, μεγάλα γράμματα.
Έγραφα μόνο όταν κατι τελείωνε. Και συνήθως δεν τελείωνε όπως το ήθελα.
Και τότε απομονωνόμουν κι έγραφα τη συνέχεια της ιστορίας...
Έτσι και σήμερα.
Η μέρα ξεκίνησε νωρίς.
6.30 το πρωί.
Ξεκινήσαμε χαράματα να πάμε με τα πόδια στο βουνό.
Αυτή κρύωνε.
Την έβλεπα κατσουφιασμένη. Μιλούσε συνεχώς με τη φιλενάδα της για τη δύσκολη στιγμή στην οποία βρισκόταν.
Και κάπου κάπου έστηνε αυτί, όπως έκανα κι εγώ, κι άκουγε τι κουβέντιαζα με το φίλο μου, και πεταγόταν και σχολίαζε.
-Α! ποιο κομμάτι είναι αυτό που τραγουδάτε?
Πωπω, σκεφτόμουν!
Τόση δύναμη έχει η μουσική!
Σκέφτηκα εκατοντάδες τρόπους να της τραβήξω το ενδιαφέρον και τελικά της το τράβηξαν πέντε νότες που βγήκαν αυθόρμητα απ' τα χείλη μου. Αυτό συνέβαινε συχνά στη ζωή μου. Αγαπούσα τόσο τη μουσική που συγκρίνοντάς την με την ύπαρξή μου, έβλεπα τη δεύτερη αμελητέα. Τόσο αμελητέα που δε μ' ένοιαζε τίποτα το εγωκεντρικό. Δηλαδή δεν ήθελα δουλειά, σπίτι, γυναίκα, αυτοκίνητο, τσιγάρα και μια μπάλα να κλωτσάται εικονικά σε μια οθόνη κι εγώ αποχαυνωμένος να πίνω άλλοτε τσιγάρα κι άλλοτε μπύρες. Όλα τα απεχθανόμουν , όχι γιατί ήμουν κάποιος αλλά επειδή δεν ένιωθα τίποτα. Μα εντελώς τίποτα! Έτσι ένιωσα κι όταν με ρώτησε αν έχω κάποια σχέση.
Αρχικά αναρωτήθηκα: "Σχέση με τι?"
Και την αμέσως επόμενη στιγμή,αδυνατώντας να ερμηνεύσω την ερώτηση θεώρησα πως έχει κάνει ορθογραφικό λάθος και ήθελε να γράψει "έχεις χέσει?". Αλλά αμέσως σκέφτηκα πως δε μπορεί αυτή να 'ναι τόσο αγενής. Από κείνη τη στιγμή σα να χαώθηκε η εικόνα που είχα γι αυτήν μέσα στο κεφάλι μου κι απεγνωσμένα έψαχνα μια νέα εικόνα να αντικαταστήσει την παλιά. Και πάλι, απεγνωσμένα αυτή η νέα εικόνα προσπαθούσε να εισχωρήσει στο υποσυνείδητό μου, και το συνειδητό την απέρριπτε συνεχώς.
Όχι! δε μπορεί ξαφνικά να είναι τόσο τρυφερή.να μιλάει γλυκά. Αυτή πρέπει να 'ναι διάολος. Να χώνεται δηλαδή παντού εκτοξεύοντας κουβέντες γεμάτες τσατίλα και περίσσιους μορφασμούς, όπως η σύσπαση των ματιών προς το κέντρο που σου θυμίζει δίχρονο κοριτσάκι που μόλις είδε τους γονείς του να μαλώνει και ανακάλυψε ένα νέο συναίσθημα... ή το ανασήκωμα του αριστερού φρυδιού που μου θύμιζε το φίλο μου το Νάσο και που τελικά δεν κατάλαβα αυτός ο μορφασμός αν δήλωνε κακία, πονηριά ή ένα αποτύπωμα εγκατάλειψης ή προδοσίας από φιλικό πρόσωπο που το στίγμα του άφησε μια στάμπα στα λευκά ρούχα του παιδιού και σήμερα δε μπορεί να αφεθεί στον έρωτα και στη ζωή.
Και θα αναρωτηθεί κανείς:
Πως επιστρέφουμε στον κόσμο των φαινομένων και όχι των αναμνήσεων και των εντυπώσεων.
Και λέγω:
Περπατήσαμε αρκετά μαζί και τελικά, με λίγες κουβέντες βρεθήκαμε να παίζουμε μαζί μουσική... αφού πρώτα είχαμε περάσει μαζί κάποιες αξέχαστες στιγμές με κάτι μωρά. Τα οποία, αντί καθησυχαστικά να πούμε ότι τα εκπαιδεύαμε (λες κι είναι σκυλιά), θα πω πως τα αγαπούσαμε. Περνούσαμε χρόνο μαζί τους και τα παρατηρούσαμε στενά για να μας μάθουν πράγματα.
Έτσι, το βράδυ μας βρήκε πάνω απ το ίδιο τραπέζι, πλάι πλάι να παίζουμε μουσική.
Και υπήρχε κάτι μαγικό σ' αυτή τη μουσική. Κάτι το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως γινόταν κυρίως λόγω της μουσικής κι όχι των μουσικών. Ήταν μαγεία. Το πως μια δική μου σκέψη της έλεγε τι να παίξει, το πως όταν δε θυμόμουν τους στίχους τους ξεχνούσε κι αυτή. . .
Όταν περνάς καλά ο χρόνος κινείται αστραπιαία. Έτσι, τέλειωσε η βραδιά και παρ' όλο που είχα πιει αρκετά, και με τα τραγουδάκια που λέγαμε είχαν βγει τσάρκα όλα τα παλιά μου μεράκια, δεν έκανα καμιά κίνηση να την αγγίξω. Θα μου πεις: τι πιο όμορφο από μια ζεστή αγκαλιά; Κι όμως, απ' ό,τι φαίνεται είμαστε τόσο χαζοί που ούτε μια αγκαλιά δε μπορούμε να δώσουμε, να γευτούμε. Φοβόμαστε τι θα πει ο γείτονας, τα μπαρμπάδια και οι γονείς.. Κι αντί να τους στείλουμε όλους αυτούς στο διάολο καθόμαστε και τους παίρνουμε στα σοβαρά. Και τους αφήνουμε να μπουν στο πετσί μας..
Και μ' όλες αυτές τις σκέψεις φεύγω απ τ΄αμάξι που μας άφηνε στην πλατεία του χωριού. Και ξεκινάμε ένα διάλογο περπατώντας στην παραλία. Και μου λέει να πάμε στο σπίτι της. Κι ακούω έναν κούκο. Να κάνει "Κου κου..κουκου", παρ' όλο που είχε βραδιάσει για τα καλά. Συνεχίζουμε να μιλάμε. Όλο και με περισσότερο ενθουσιασμό. Με αγκαλιάζει ξαφνικά κι αρχίζει να μου χαιδεύει την πλάτη. Μένουμε σφιχτά αγκαλιασμένοι και ψιθυριστά στο αφτί της διηγούμαι πως βρέθηκα εκεί, εκείνη τη βραδιά .
Κι ο αέρας φυσάει βοριάς.
Κι ακόμα να καλοκαιριάσει. Και τι θα κάνεις εδώ χάμω.
Θα τα φτύσω όλα, μ' απαντά
..και θα φύγω μακρυά.
Κι η νύχτα ξεσκεπάζεται κι εγώ ακόμη γράφω. Για μια νύχτα που την περίμενα και ποτέ δεν ήρθε.
Για μια ημέρα που προτίμησα να γράψω αυτό που δε διεκδίκησα με την ίδια μου τη ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
