| |
| | Μα..η ελεημοσύνη....ειν της πληγής |  | | | Ευχαριστώ φιλαράκια, αυτό το ποίημα απόψε, τη πιο μεγάλη αλήθεια την έχει στο τέλος. Όταν ξέρεις, ότι η βοήθεια έχει κι άλλο όνομα, είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Καλό ξημέρωμα | | |
Μες σε συρματοπλέγματα
περίσσεψε η συμπόνια.....
Θεών, δεν ήρθαν πνεύματα
μήτε λαλούν αηδόνια
Παιδιά κατώτερης φυλής
και μάνες, που πονάνε
ούτε φωτάκι χαραυγής
κει που οι ψυχές λυγάνε
Πατρίδες, που αλώθηκαν
μες στο αθώο αίμα
οι άνθρωποι λαβώθηκαν
και πάγωσε το βλέμμα
Σκόνη και θρύψαλα σωρό
ξεριζωμός, η μοίρα
δεν τον ακούς το στεναγμό
δάκρυα ψυχής, πλημμύρα
Ξένες εδώ, ξένες παντού
πουλιά χωρίς πατρίδα
παιδιά κατώτερου θεού
το δάκρυ τους το είδα
Κείνο που τρώει τη ψυχή
και τη καρδιά παγώνει
μόνο της μάνας το φιλί
κι η αγκαλιά, το σώνει
Ρίξαν φωτιά και σίδερο
που τις ζωές τελειώνει
το έργο το ανίερο
χρήμα....ζωές τις λιώνει
Γίναν οι άνθρωποι πουλιά
μαύρα πουλιά, του πόνου
στής θάλασσας την αγκαλιά
κι ούτε κλωνάρι δυόσμου
Δε φυτρώνει, πια στη γης
που ήταν, γη δικιά τους
οι μάνες, μάνες της σιωπής
πικρά τ` ανθρωπινά τους
Θεοί, δεν τους σταμάτησαν
τους σκοτωμούς πολέμου
βάρβαροι, βιος λεηλάτησαν
αχ..τα σπουργίτια θεέ μου...
Δεν έχουν τούτα δω φωλιά
μον τ` άδεια τους τα χέρια
μήτε στοργής, παρηγοριά
μήτε ουρανό, μ` αστέρια
Τα περιστέρια δεν πετούν εδώ
μαύρο πανί, η ειρήνη
ζωές, που γίναν ρημαδιό
και ζουν με ελεημοσύνη....
Τη δίνεις, όταν το μπορείς
σ` ανθρώπους, τη βοήθεια
μα...η ελεημοσύνη.....ειν της πληγής!!
αγκάθι...είναι στα στήθια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιάννης Κατράκης
11-04-2017 @ 00:53 | Αριστούργημα !!!!! ::love.:: ::hug.:: ::love.::
Τη δίνεις, όταν το μπορείς
σ` ανθρώπους, τη βοήθεια
μα...η ελεημοσύνη.....ειν της πληγής!!
αγκάθι...είναι στα στήθια.
Πόσο αληθινό | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
11-04-2017 @ 01:00 | Όλους τους μήνες που πηγαίνω στους πρόσφυγες, κοιτώ τις μανάδες, έχουν στα μάτια τους μια θλίψη μα και περηφάνια, μια αξιοπρέπεια, όλες τις φορές, εγώ περισσότερο ντρέπομαι. Δεν αντέχω ούτε τα μάτια των παιδιών....κι ας παίρνουν λίγη χαρά...μα ούτε τα μάτια των μανάδων. Στις περήφανες Σύριες αφιερωμένη τούτη γραφή μου, με θαυμασμό.Γεωργία ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Άηχος
11-04-2017 @ 01:42 | Αληθινό κι ανθρώπινο. Πολύ ωραίο. Μπράβο!!
| | Νικηφόρος Ουρανός 38
11-04-2017 @ 07:11 | Εξαιρετική ποιητική δημιουργία!
Βιωματική και βαθιά ανθρώπινη!
Εύγε, Γεωργία!
Καλή μέρα και χρόνια πολλά! | | Κων/νος Ντζ
11-04-2017 @ 07:11 | Μες σε συρματοπλέγματα περίσσεψε η συμπόνια.....
Θεών, δεν ήρθαν πνεύματα μήτε λαλούν αηδόνια
Παιδιά κατώτερης φυλής και μάνες, που πονάνε
ούτε φωτάκι χαραυγής κει που οι ψυχές λυγάνε
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ευαγγελία Άνδρος
11-04-2017 @ 08:41 | ::hug.:: ::hug.:: | | ΑΝΤΗΣ
11-04-2017 @ 10:00 | υπεροχο | | errikos_rwot
11-04-2017 @ 11:02 | Υπέροχο!!! | | ταπεινος ναρκισσος
11-04-2017 @ 12:44 | Θαυμάσιο σε παναθρώπινο αγκάλιασμα ευλογίας και χαράς ! ! ! | | rania.foka@yahoo.co.uk
11-04-2017 @ 16:17 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!! | | Μ.Ελμύρας
11-04-2017 @ 18:02 | ::hug.:: ::hug.:: ::angel.:: | | **Ηώς**
11-04-2017 @ 19:37 | περίσσεψε η συμπόνια......
ξεχνάμε Γεωργία μου Ξεχάσαμε .... ::hug.:: ::sad.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
11-04-2017 @ 22:42 | Ευχαριστώ θερμά καλά μου φιλαράκια. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΒΥΡΩΝ
11-04-2017 @ 22:57 | ::rock.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | inokrini
30-04-2017 @ 16:01 | υπεροχο!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
