| |
Τις προάλλες,
βγήκα με ένα φάντασμα.
Ήρθε και με βρήκε
στο Κόκκινο Λιοντάρι,
μεταμεσονύχτια,
στο κέντρο της πολης,
κρεμασμένο
από ένα σκαμπό,
με τους αγκώνες
ακουμπισμένους
στην μπάρα
της ματαιότητας.
Ήμουν πάλι
ένα τίποτα,
όπως συνήθως.
Μια παρέα δίπλα
φιλοσοφούσε,
κάτι σαφώς καλύτερο,
από το να κάνει
πόλεμο.
Κρεμάσαμε
τα σακάκια μας,
εγώ και το φάντασμα.
Παραγγείλαμε ποτά
και παρατηρούσαμε
τους πίνακες στους τοίχους.
Από τα ηχεία
εξορμούσε
η γαλήνη
και η λύτρωση,
από τα χέρια
ενός νέγρου μουσικού.
Ένα παλιό τηλέφωνο
σιωπούσε.
Παραγγείλαμε νέα ποτά.
Θυμήθηκα τον Γιάννη,
που χάθηκε απότομα
και είπαν πως το είδαν
σε κάποιο νησί
και τον Τζον,
τον Αμερικάνο,
που έκανε πλέον
κονσομασιόν,
με την καλή έννοια,
όπως μου είπαν.
Οι φιλόσοφοι δίπλα,
το γύρισαν στ' αθλητικά,
κάποια στιγμή.
Εντέλει,
αν τα βάλεις κάτω,
σε αυτή την άγρια,
την περίεργη νύχτα,
σε αυτόν
τον αδάμαστο χώρο,
υπήρχαν εγώ,
το φάντασμα,
το μηδέν,
το άπειρο
και μια ξανθιά,
που μας κοιτούσε
περιστασιακά.
Απαλλαγμένοι,
από το βάρος του χρόνου,
απαλλαγμένοι,
από την ελαφρότητα του είναι,
απαλλαγμένοι,
ο ένας από τον άλλον,
έχω την εντύπωση,
ότι αυτό το φάντασμα,
και η σύντομη
συνύπαρξη μας,
ήταν ό,τι πιο αληθινό
συνέβη ποτέ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
