| |
στη σκοτεινιά του μέλλοντος το βλέμα μου σκορπίζω
κι εδώ τα πλάσματα ακαθρέφτιστα όσα είδα
μοιάζουν αηδόνια που δεν τραγουδούν,τα ξεχωρίζω
ένα ένα σε μιά στιγμή ζωής που διάβηκε ηλιαχτίδα
ξημέρωσε θεέ μου την αυριανή σου μέρα
έτοιμος είμαι, τ’αστέρια σου σβήνωνται για μέ
η καταχνιά ανέβηκε κι ο μαύρος αφρός του αγέρα
οδήγησε με όπου δεν έλαμψε ποτέ
σε τέτοια μέρη ξεγνοιασιάς δεν είμαι να ταιριάζω
να δείχνω πάντα μέτωπο κατακερματισμένο
χωρίς να πάρω αχνάδα κρυφομελανιάζω
συντρίμια πέφτω καταγής, αχούρι ρημαγμένο
ποιος ύπνος τα ματόκλαδα τόσο σφιχτά κλειδώνει
κρίμα δεν είναι, που η φοβερή ματιά σαπίζει
οταν το βάθος της νυχτιάς με περιζώνει
τ’όμορφο γλυκοχάραμα γιατί να με σκοτίζει;
του κάκου δέρνομαι του κάκου και φωνάζω
χίλιες μορφές αλλάζει,χίλιες όψεις κρύβει
Τον βλέπω ,δεν θέλω κλάματα,ορμώ Τον αγκαλιάζω
με τραγούδι αηδονιού και με το φώς του μ’ανταμείβει
14/06/17
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
