| |
Κων/νος Ντζ
16-06-2017 @ 14:39 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | tabasco0
16-06-2017 @ 15:11 | Ξερεις κατι;Αυτο το "καποτε" μπορει να μην ερθει ποτε.Να κοιμαται τον υπνο του δικαιου και το πιο τρομερο να την βρισκει κι ολας-να περναει καλα.Η ολη διαδικασια που περιγραφεις ειναι αν το αντιλαμβανομαι σωστα ενα ταξιδι αυτογνωσιας-θα συμφωνησω πως απαξ και το αρχισεις γυρισμο δεν εχει-αξιζει τον κοπο;Χθες μιλουσαμε για επιφανεια και για βαθος-διαφωνισαμε μαλλον-γενικα εχουν τον σεβασμο μου οσοι προσπαθουν να βρουν τα ορια τους και να τα ξεπερασουν-αλλα επειδη δεν εχουν ολοι την στοφα του πολεμιστη πιο πολυ γουσταρω τα ρεμαλια τους ρεμπεσκεδες τους αχρηστους
αυτους που πνιγονται απο τα σκατα τους και μαθαινουν να ζουν με αυτα-θελω να γραψω κι αλλα πολλα το κλεινω εδω-ευχαριστω για την αφορμη | | Ηypocrisy
16-06-2017 @ 16:34 | Βρε Νίκο πες ό,τι θέλεις εδώ, κι όπου αλλού γουστάρεις και γουστάρει. Εννοείται! και τι να λέει! Γι αυτό περισσότερο μαλλον, ειρωνικά διατυπώνεται -το καποτε. Δεν περιμένω κάτι σοβαρά- από κανένα. Μα ας έρθει και στη πλάκα δεν με χαλάει :D Η αλήθεια πάλι είναι ότι όποτε έχω καλή διάθεση καμια φορά ξεγελιέμαι, δεν μπορώ να κρατηθώ. Δεν θα με ενοχλούσε μάλλον καθόλου το να μη θέλουμε να δίνουμε αυτό που μπορούμε, όλο και εντονότερα- διχως άλλη γκρινια κλάψα διαμαρτυρία οργή- αν δεν παρουσιαζόμασταν εντελώς αλλιώς από ό,τι κάνουμε, και με πάθος ε, ξανά και ξανά, πεισματικά- ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω. Εδώ προσπερνάμε, με πράσινο- οι που δεν έχουμε λογική. Και δεν κατάλαβα, πότε έδωσα να καταλάβεις ότι δεν γουστάρω ρεμάλια, έχουν ευθύτητα και μπέσα οι διαφορετικοί και περνάμε αλησμόνητα μαζί τους, και να 'σφαχτούμε' στα μάτια κοιταζόμαστε, δεν χανόμαστε και να χαθούμε. ΚΙ όσο κρατήσει. Δεν κρατάνε όλοι. Βρε, μου' λειψες! Είμαι για σκότωμα, ξέρω. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
