| |
[align=center][B][I]Το εισιτήριο
Τσαλαβουτάω στα νερά κι έχω γυμνά τα πόδια
κι επάνω στο μπαλκόνι μου κυλάει μια πιρόγα
να μπει κι η τελευταία βρομιά στα νύχια, να μουλιάσουν
…θα το έλεγες χαλάρωση, πριν το στερνό ταξίδι
σαν κάτι που αποκόμισα απ’ τα πολλά τα χρόνια
-πολλά ταξίδια είχα στο νου, να κάνω σα νυχτώσει
άλλοτε θα ορθωνόμουνα κι άλλοτε θα χτυπιόμουν
σαν έπαινο, επιβράβευση, που γίνηκα σκουλήκι
κι έμαθα να ελίσσομαι ανάμεσα στα χόρτα-
το εισιτήριο αυτό από σίδερο και βίδα
μοστράρει επικίνδυνα χωμένο στο μανδύα
αυτόν με τις εννιά ουρές και την οπή οβίδας
που διαπερνά συθέμελα και σκίζει το κρανίο
σαφέστατα δεν άντεξα γι’ αλαργινό ταξίδι
πονέσανε οι ώμοι μου να κουβαλάω τη νιότη
πληγώθηκαν τα πόδια μου να περπατώ στις μύτες
μην τύχει και ξυπνήσουνε του πρότερου αναμνήσεις
και βάλθηκα να ετοιμαστώ για το στερνό φευγιό μου
με δυο βαλίτσες αδειανές που μέσα έχουν τα πάντα
-εμένανε, εσένανε κι άλλα που δεν μετριούνται
τα άυλα, απατηλά, αστάθμητα όνειρά μας
κι αυτά που ο καθένας μας φροντίζει να ελπίζει
μα αν τα μετρήσεις σιωπηλά, είναι όλη η ζωή μας-
άλλοι τα λένε τεμπελιά κι άλλοι τα λένε πλούτη
κι άλλοι τα δένουν στα μαλλιά και τα ‘χουν για παντιέρα
στον κόσμο θα ’βρεις σύμμαχους, μα και πολλούς κηφήνες
που τρώνε απ’ τη σάρκα σου, το μυελό οστό σου
και πίνουνε για λιχουδιά, ουσία του εγκεφάλου
-μπορείς να τους αποκαλείς «κανίβαλους» αν θέλεις
μα εκείνοι που μας δίδαξαν τους κάμαν αρχηγούς τους
πατώντας πλάι σε πτώματα και σκίζοντας τις σάρκες
να βρούνε μέσα θησαυρό, να τον επωμιστούνε-
….
είμαι Έλληνας, ωρέ! τι θέτε;
γαμάω, δέρνω, δίνω κώλο, είμαι άνεργος κι έχω ταμπέλα
γράφει επάνω «μη μου τους κύκλους τάραττε»
γιατί θαυμάζω τον πολιτισμό μου…
ώστε να ξέρουν όλοι πια, ποιος είμαι και που πάω
και το μόνο φαγητό
μπισκοτάκια στο ντουλάπι, μπισκοτάκια στο ψυγείο
μπισκοτάκια νόστιμα, αναδευμένα στο παγωτό
μπισκοτάκια εύθραυστα, εμπορικά και τυποποιημένα
συνοδευόμενα συνήθως με κηδεμόνα τον χυμό
σε γυαλιστερή συσκευασία, βιομηχανοποιημένα
γιατί χορτάσαμε από τσάμπα έρωτες και τσάμπα μάγκες
γιατί μας έκατσαν σαν πέτρες στο στομάχι οι ενοχές
….
το εισιτήριο λοιπόν, δεν μοιάζει με όλα τ’ άλλα
σκαλίστηκε από έμπειρο μαστόρι, Αφρικάνο
δεν είναι κάνα χάρτινο που σκίζεται στα τρένα
κι ύστερα δίνεις μια και το πετάς στις ράγες…
ετούτο χειροποίητο, το λες και κεντημένο
κι έχει επάνω του ρωγμές από ιδρώτα κι αίμα
κι εκεί που ανεβάζαμε ψηλά τα ιδανικά μας
ο Αφρικάνος μου έφερε ετούτο απ’ το μαστόρι
την ιστορία της ζωής , αν θες να περιγράψω
απ’ όπου συλλαμβάνονται τα τέκνα με το σπέρμα
-για εμάς που δεν ετύχαμε μια τέτοια συγκυρία
και μείναμε στις χούφτες να βαστάμε την ορφάνια
για εμάς, που λες, πιο εύκολα θα κλήρωνε ταξίδι
που στα σαράντα φτάσαμε ν’ αποφυλακιστούμε
περνώντας όλο το άδικο, μα και το κρίμα ολούθε-
κοιτώντας από μια σχισμή, τι βλέπεις πες μου, τώρα;
σε μία κλειδαρότρυπα χωθήκαν οι ενοχές μας
οι τύψεις μας, τα νιάτα μας μα κι ο εγωϊσμός μας
να καμαρώνει σέρνοντας, την τύχη του στη χλόη
ο Αφρικάνος μου έφερε ετούτο απ’ το μαστόρι
το εισιτήριο αυτό από σίδερο και βίδα
μοστράρει επικίνδυνα τις νύχτες στο μανδύα
αυτόν με τις εννιά ουρές και την οπή οβίδας
που διαπερνά συθέμελα και σκίζει το κρανίο
δεν είναι κάνα χάρτινο που παίρνεις λεωφορείο
και ύστερα λήγει πια η ταξιδιωτική του ρότα
το λες και «δε-γαμιώτικη» σκληροπυρηνική καπότα
για ν’ αποφεύγεις έμπρακτα την βίαιη ορμή σου…
το λες και ταξιδιάρικη σκληροπυρηνική φυγή
σαφέστατα δεν άντεξα γι’ αλαργινό ταξίδι
πονέσανε οι ώμοι μου να κουβαλάω γενέθλια
σαράντα χρόνια σέρνοντας πληγώθηκαν τα πόδια μου
και βάλθηκα να ετοιμαστώ για το στερνό φευγιό μου
με δυο βαλίτσες αδειανές που μέσα έχουν τα πάντα
-εμένανε, εσένανε, μια ολόκληρη ζωή…-
Γιώργος_Κ
[align=center][B][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
