| |
Πόσα χρόνια τώρα στέκομαι ακίνητο.
Για σένα άνθρωπε.
Πονάνε τα τούβλα μου και τα μπετά.
Τα έπιπλα μου φθείρονται για σένα.
Ανοίγω τις πόρτες μου και τα παράθυρα.
Λίγο να ανασάνεις.
Έκανα τις χούφτες μου μπαλκόνια,
Κήπους και αυλές για να ξεκουράζεσαι.
Και εσύ καμιά φορά θα πεις:
Πνίγομαι στο κολόσπιτο.
Πνίγομαι απ΄τα ντουβάρια.
Μα να που τα ντουβάρια σου απαντούν.
Δεν φταίμε εμείς καημένε.
Εσύ με έχτισες, εσύ με επίπλωσες, εσύ με νοίκιασες.
Οι τέσσερις τοίχοι είναι στο νου σου.
Και εκεί είναι το πρόβλημα.
Έμαθες να είσαι αχάριστος.
Και πώς να εκτιμήσεις τον κόπο μας,
Να στεκόμαστε, να σε φυλάμε, χειμώνα καλοκαίρι.
Άλλα ντουβάρια σε προστατεύουν
και άλλα σε βαραίνουν καημένε, αυτά τα κουβαλάς εσύ.
Και αλίμονο λυπάμαι.
Έτσι αχάριστος που είσαι,
Με την ίδια λογική,
Πόσους ανθρώπους βρίζεις,
Που σε φυλάνε.
Γ. Σ. Αλεξάνδρου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
