| |
Τι θα ήταν η νύχτα,
χωρίς την απελπισία μου.
Τι θα ήταν η μοίρα,
χωρίς τα κατάστιχα μου.
Ωκεανοί, ακούστε με
κι εσείς πληγωμένες λίμνες.
Θροΐσματα του δάσους,
ψιθυρίστε μου,
το μαγεμένο τραγούδι
των ερωτευμένων.
Να ήμουν ήθελα
άξιος και ικανός,
να γίνω το χώμα,
πάνω στο οποίο ανθίζουν
ο λυκίσκος
και η μπουβάρδια.
Εκεί που το σκουλήκι,
χτίζει των φωλιά του,
εκεί που πατά
το ελάφι,
εκεί που αναπαύεται,
το ανθρώπινο σώμα.
Εκεί που αγωνίζεται,
το ανθρώπινο σώμα.
Εκεί που ξαναγεννιέται
το ανθρώπινο πεπρωμένο.
Αγριεμένες θάλασσες,
χιονισμένες βουνοκορφές,
απάτητες εκτάσεις.
Μου μιλά η σιωπή σας.
Με σαγηνεύει η οργή σας.
Με κατακλύζει,
η απεραντοσύνη σας.
Μα πέρα από αυτά,
ακούστε την προσευχή μου.
Αφουγκραστείτε την ανάσα.
Να ήμουν το άγιο χώμα,
ηθελα - ή έστω,
αυτός που το ποθεί,
στους αιώνες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
