| |
Κοιτάζω πάλι το ραγισμένο μου καθρεύτη
μοιάζω με παζλ
πεταγμένα κομμάτια του εαυτού μου
και κλείνομαι σ'ένα κουτί απ'ατσάλι
και δώρο γίνομαι σ'ένα παιδί
για να με συναρμολογήσει
Μα δεν κολλάω δεν ταιριάζουν τα κομμάτια
κι ολο σκίζω αίμα γεμίζω
κι αυτό έχει αλλάξει χρώμα
έχει γίνει μπλέ
και μοιάζει με θάλασσα
που με πνίγει
Κι εγώ ξεσπάω για την φτήνια του
ξοδεύω λεφτά μέρες ώρες και λεπτά
μα δεν αξίζει
είναι τόσο φτηνός που δεν με φτάνει να αγοράσω ούτε τσιγάρο
και να φυσήξω το καπνό του
φέρνοντας το θάνατο ακόμη πιο κοντά μου
Μα είναι τότε
που γίνεται λείος
και μέσα του γυαλίζω και μοίαζω κάπως
όπως δεν ήμουνα και δεν με είδα ποτέ
μ'αυτά τα κομμάτια που κάποτε πίστευα
πως ήταν για σκουπίδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
