| |
Βρίσκομαι στο νησί που περιγράφει ως μαγικόν τόπο ο Χρόνης στο μυθιστόρημά του.
Εδώ ο χρόνος χάνεται, σαν να μην υπήρξε ποτέ, κι όταν επίμονα προσπαθείς να τον φέρεις πίσω να τον βάλεις σε μια σειρά σε επιστρέφει σε μια στιγμή που ήσουν τόσο μικρός που ο κόσμος ήταν μέρος σου και δεν ήσουν χαμένος ξέχωρα απ' αυτόν να τον ψάχνεις. Εδώ όλα μοιάζουν μάταια. Στενοχωρήθηκα για λίγο όταν περπάτησα μόνος στη χώρα και είδα μέσα απ' τις τζαμαρίες στο βάθος του δωματίου, πίσω από έναν πάγκο έναν παγωμένο άντρα ή μια ασυγκράτητη νεαρή κορασίδα να μένει εκεί υπομονετικά, περιμένοντας τον υποψήφιο πελάτη. Αυτή είναι η ζωή που σου ετοίμασες? Γιατί? Μα φυσικά, μη στενοχωρήσουμε το διπλανό μας! Το φίλο μας, τον πατέρα μας, τον αδερφό μας, τη μάνα μας, το συγγενολόι..τη γειτονιά! Μα θα στενοχωρήσεις όλους αυτούς αν δεν μπεις στο σύστημα που συντηρούν, χρόνια τώρα. Απ' τη μια γενιά στην άλλη. Προίκα τα χρυσαφικά, προίκα τα σπίτια, προίκα τα κόκαλα στα κοιμητήρια και οι θλιμμένες εικόνες υπό το φως των καντηλιών.
Έχουν ένα ενδιαφέρον αυτά, μια ομορφιά! Αλλά όταν τα δεις απ' έξω. Όταν τα παρατηρήσεις εξονυχιστικά. Κι ενώ τα σκέφτομαι αυτά, πίνοντας το παραδοσιακό καφεδάκι σε ένα καφενείο με όμορφα διακοσμημένους τοίχους, φωτογραφίες όμορφων ανθρώπων και μια χαμογελαστή γκαρσόνα να με σερβίρει, μου 'ρχεται κατούρημα. Μπαίνω στην τουαλέτα και πέφτει το μάτι μου σε μαι φωτογραφία του Frank Zappa με ένα μήνυμα γραμμένο στα αγγλικά. Ελεύθερη μετάφραση: Αν κατέληξες με μια μίζερη, βαρετή ζωή ακούγοντας τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τον παπά και έναν βλάκα στην τηλεόραση να σου λέει τι να κάνεις, τότε αυτή η ζωή σου αξίζει.
Επιστρέφω στο τραπέζι μου, πλησιάζω τη μικρή βιβλιοθήκη και βρίσκω ένα βιβλίο με γνώριμο τίτλο "Φτου ξελευτερία για όλους", που μου θυμίζει αρχικά πως είναι να παίζεις. Το ανοίγω και διαβάζω για τη μητέρα του συγγραφέα.. για το πως τον μεγάλωσε, πως πέθανε και πως αυτός αντιμετώπισε το θάνατό της για τον οποίο προετοιμαζόνταν χρόνια. Ένας κόμπος πλησιάζει το λαιμό μου και χαίρομαι γιατί ξέρω την ανακούφιση που αφήνει όταν φεύγει. Και μόλις σε λίγα λεπτά έχω μια απίστευτη τάση να τιναχτώ απ' την καρέκλα και να τεντώσω τα άκρα του κορμιού μου, τα πόδια μου και τα χέρια μου εναρμονισμένα σε ρυθμό καρσιλαμά, να πάρω βαθιά ανάσα και να γεμίσω το κεφάλι μου φρεσκάδα, μυρωδάτο αγέρα που πριν φτάσει τη μύτη μου πέρασε απ' το τηγάνι της γειτόνισσας, γεύτηκε τα σκέλη των κοριτσιών με τις φαρδιές φούστες και τέλος ανέμισε τα μικρά φύλα των βασιλικών στα μικρά μπαλκόνια που δεσπόζουν πάνω απ' τα στενά σοκάκια.
Δε ξέρω πως θα μπορούσα να στα πω αυτά από κοντά, μα χαμογελώ στη σκέψη πως θα τα μοιραζόμουν μαζί σου.. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, την πρώτη μέρα μιας καινούριας ζωής!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
