| |
Έχω μάθει το κεφάλι χαμηλά
να το εχω
να μη βλέπω τι πετάει στα ψηλά
Κι οταν έρθει καταπανω μου το φως
να μη βλέπω
έχω μαθει μια ζωή να 'μαι τυφλός
Έχω μαθει να φοβάμαι τη φωτια
οταν έρχεται
εκεινη, να της τρεχω μακρυα
Κι αν φωναζει "έλα ηρθε ο καιρος"
δεν ακούω
έχω μαθει στις κραυγες να 'μαι κουφος
Εχω μαθει οταν χανω τη χαρα
να γελάω
και να λεω, τι ωραία τι καλα
Κι αν τη βρω παλι στο δρομο μου εκει
να το παίζω
εχω μάθει πιο χορτατος απ αυτη
Εχω μαθει να 'μαι παντοντε φτωχος
και το πιάτο
να κοιταζω και να κάθομαι βουβός
Κι αν το δω να 'χει γεμίζει ως το θεό
να το δώσω
εχω μαθει στον αφέντη μου κι αυτό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
