| |
| | Στη σκια του ήλιου |  | | | Θέλω να βάψω με το χρώμα σου τη γη ήλιε μου μα συ μου καις τα σύνεργα! | | |
Στη σκιά του ήλιου!
Κει που το φύλλο έγειρε στη όψη της διάδοχης σελίδας
και σκόνταψε η σκέψη μου στο χθες
κι αράδα ανέστρεφα σελίδες και γραφές του παρελθόντος
κι ανάκρινα τις φτιάσεις στο κατόπι της ελπίδας,
τότε που λίκμιζα τα ..θες.. και τι δε θες
και ήρθα έφιππος στο χρόνο του παρόντος,
είπα! Να χωρίσω τους δικούς, απ’ τους εχθρούς μου!
καθώς θα αναμετρώ τις μπόρεσές μου και τις ήττες
και ξάφνου φώτισε ο νους μου!
Και πήρα τον ήλιο στο κατόπι
στη μνήμη μου καινούρια να δομήσω κάποια γνώση.
Σε κάθε στίχο αράδιαζα και μια σταγόνα της ψυχής μου,
κάθε σταγόνα μια στιγμή της αντοχής μου
κι όλη η ζωή αέναη πορεία,
αχνές σελίδες στη δική μου ιστορία
και ως κομμάτιαζα τα μάκρητα του δρόμου
ένοιωσα ακρόφθαλμα τη μάνητα του χρόνου
να μ’ αφαιρεί στιγμές ισόχρονες και ίσες
με όσες είχα αντοχές περίσσιες!!
Μα πάλι αφέθηκα στο όνειρο, στη φαντασία και στις σκέψεις
και υποθέσεις αναπάντητες και ερωτήματα
βαρύνανε του νου τις πλεύσεις!!
–Να ’ναι τ’ αστέρια κορυφές βουνών του ουρανού!
-Να ’ναι τα σύννεφα εκπνοές τιτάνων μεθυσμένων!
-Να κρέμονται, φυλαγμένες, σα νυχτερίδες
στο θόλο του ουρανού σκέψεις, συλλογισμοί και συμπεράσματα σοφών του παρελθόντος;
Και κει χωμένος στα τάρταρα της μνήμης και της λήθης
νότες ανακαλώ και αφουγκράζομαι
που στάζουνε στους ήχους της ψυχής
και ερωτήματα απορριμμένα και συνωστισμένα να
βαραίνουνε τη σκέψη!!
-Γιατί τάχα ν’ αναβλασταίνουν
τόσα αμέτρητα, στη νιοστή, εκατομμύρια φύλλα στη φύση
και όταν χάνεται ένα φύλλο
πόσο, τάχα, αλλάζουν οι ισορροπίες στο ζύγι της αρμονίας!
Και άκουσα τον μέρμηγκα να μ’ εξηγεί,
- μα είναι το καθένα ένα πλεούμενο στην όχθη της λιμνούλας να διεκπεραιωθώ την έναντι….και βάλε!!
Σκέψεις, ανάκατες σκέψεις,
ξεθωριασμένα στίγματα περαντισμού αέναου χρόνου!
Κι όμως, πόσο δυσβάσταχτη και άνοστη θα ήταν η ζωή
αν δε βασίλευε ποτέ ο ήλιος!
Και εγώ, θαρρώ, μπορώ να τον προλάβω προτού παραφρονήσει και αρχίσει να καταβροχθίζει τ’ άστρα!
Πόσες αχτίνες χάνονται του κάκου στη Σαχάρα
ή στα ανήλια των ωκεανών βάθη,
ενώ φυτοζωούν βρύα σ’ ανήλια σπηλαίων!
Πόσες κραυγές δικές μου και δικές σου
για να σκεπάσουν τις βροντές του Δία!
Κι όμως ένα σκουλήκι κοιλοσκίρτησε μέσα στο χώμα
κι ένας αητός αποκόλλησε ένα στρείδι
φυλαγμένο αιώνες στο στρίφωμα θαλασσοβουτηγμένου βράχου!
Είναι, αλήθεια, θάλασσα απέραντη η ζωή
και οι γενιές τα κύματά της που μία, μία τσακίζονται
και σβήνουν στο ακρογιάλι της
και εγώ έχω λίγα δάκρυα και πώς να την ξαρμυρίσω!!
Και……!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-Αν δε σε φτάνουνε οι ουρανοί τα χέρια να τανύσεις
μη ποθείς άνθη από τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας!
Αν δε σε φτάνουνε του ήλιου οι αχτίνες
το φόρεμα να πλέξεις της ψυχής σου
μη ξενυχτάς στο σεληνόφωτο!
Όσο κι αν τρέχεις το ίδιο απέχουν οι ορίζοντες!
Και ξάφνου κατηφόρα είδα μα, έγερνε στη δύση
και αυλακιές που άψογα με το υνί
στο μέτωπο κατώργωνε ο χρόνος,
να διυλίζει ο πόνος!
Και ήταν, το ένοιωσα,
της νιότης μου οι χάρες, των γηρατειών μου οι ζάρες!
Και ακρωτηριασμένα όνειρα σ’ ανημποριάς την κόψη
και εγώ ν’ αναζητώ του αγέρα ένα ξέφτι
για να δροσίσω την ψυχή μου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Θέλω να βάψω τη γης με το χρυσό σου ήλιε μου, μα συ μου καις τα σύνεργά μου! | | | |
|
Κων/νος Ντζ
16-08-2017 @ 12:35 | Όσο κι αν τρέχεις το ίδιο απέχουν οι ορίζοντες!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
16-08-2017 @ 22:38 | ::theos.:: ::theos.:: | | "μαριαννάκι!"
16-08-2017 @ 23:09 | Καταπληκτικὀ... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
17-08-2017 @ 00:01 | Εκπληκτικό!!!! φίλε Βασίλη, μπράβο...αν κρίνω απ` το επώνυμο πρέπει να έχεις καταγωγή απ` το Πόντο.....πολύ μου αρέσουν οι Πόντιοι, είναι ωραίοι άνθρωποι. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Adoletes
17-08-2017 @ 12:37 | Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη σας. Ναι κατάγομαι από τον Πόντο τον ανάσπαλτο (αλησμόνητο)! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
