| |
Εποχικές οι ψευδαισθήσεις μας θυμήσου,
πως συ απλούστευες την έννοια αλήθεια.
Αιμορραγώ μέσ' την αφάνεια λικνίσου
σαν αγριολούλουδο απόκοσμη συνήθεια.
Μια δικλίδα από πταίσματα τ' αντίο,
σαν ερευνά χαμένων πράξεων το "πώς".
Μια δυσφορία μπαλωμένη στο ιστίο,
δούρειου άνεμου παζάρι με το φως.
Κυοφορεί τ' αρσενικό διαμάντι πίστης,
σαν προσκαλεί μες την ρουτίνα γιατρειά.
Έχει ψεγάδια της αγάπης σου ο χτίστης,
και το παλάτι σου το "χθες" για μητριά.
Και το μονόζυγο της άνοιξης διχάζει,
καθώς αγκύλωση φυτρώνει στις ματιές.
Μυωπική η μοναξιά μας εορτάζει,
εισαγωγή του νοσηρού στο υγιές.
Μια πανάθλια βρεγμένη μπάλα ήθους,
είναι η αγάπη στου κορμιού την ενοχή.
Λίγες κορύνες ανθρωπιάς ζητά στους μύθους
του σεβασμού, αυτοεκτίμησης πτυχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
