| |
| | Ένα στρέμμα υπόγειο |  | | |
[align=center][B][I]«Ένα στρέμμα υπόγειο»
(στον Τσουλούφη, για τα γενέθλιά του στις 30/8)
~~~
Αγαπημένο μου παιδί,
κόρη μου εσύ χαριτωμένη, φτερωτή
μπορεί να έκλεισες τα χρόνια σου τα έξι
μπορεί να έχασες τον φίλο που είχες χρόνια
μα να προσέχεις κοίτα, πάντα τον εαυτό σου
-μη να βρεθούμε, σ’ ένα στρέμμα κάτω, υπόγειο-
εγώ σ’ αυτή τη φυλακή, σ’ έχω στον ώμο μου ίσα με έξι χρόνια
τρύπησαν ρούχα, παντελόνια και εσώρουχα
μα οι βαθιές αγάπες λένε δεν τρυπιούνται
όσο περνούν τα χρόνια…
φοβάμαι κάποιες μου φορές
εκεί που στέκω αδύναμος κι ανήμπορος και μοναχός
φοβάμαι κάποιες μου φορές πως θα με ψάχνεις
θα στέκεις έτσι αγέρωχη και απαστράπτουσα
σαν άλλο αετόπουλο ψηλά για ν’ αγναντεύεις
κι εγώ πιο μόνος κι από σένα, πιο ταπεινός κι από πουλί
πιο ξεχασμένος κι από παλτό σε βεστιάριο
μα κι αν συμβεί το αναπάντεχο, θα ΄μαι χαρούμενος
-πιο μακριά η δική μου η ψυχή απ’ τη δικιά σου-
θα με παρηγορεί αν σε προσέχει η μαμά σου
και μ’ ευτυχία θα γελάω που δεν με ξέχασες
κι αν άλλαξες κελί…
εγώ λοιπόν, που τίποτα δεν πρόλαβα
μηδέ να ζήσω ένα κομμάτι απ’ τα όνειρά μου
σε φυλακή άλλο δε θέλω να πληγώνεσαι
στερνά θα φύγω, πριν να ματώσει η καρδιά μου
τραβάω στις πλάτες μου του κόσμου όλα τα κόμπλεξ
γι’ αυτό θεριέψαν τα δικά μου κι αγριέψανε
κι αν μόνος έμεινα, δίχως κανέναν συντροφιά μου
είναι γιατί αυτό τον κόσμο απαρνήθηκα στην αγκαλιά μου
κι από τη χώρα που με γέννησε και με τους στίχους μου ζωγράφισα
πληρώνοντας παράλληλα την καλοσύνη μου που χάρισα
κάτι ανείπωτες στιγμές γεμάτες δάκρυα
ήσουν εσύ που τρυφερά με τις φτερούγες σου με κάλυπτες
-κάτι ανείπωτες στιγμές απελπισίας-
ήσουν εσύ που την ελπίδα μου ζωντάνεψες
πριν σφραγιστούν και τα δικά μου μάτια
έχοντας το άλλο μου μισό για ν’ αρμενίζω
στους τεθλασμένους διαδρόμους που ζωγράφισα
όντας φτωχός, άνεργος κι άπορος και ξένος
αποξενώθηκα σα παραστρατημένος
σ’ αυτή τη χώρα που με γέννησε
πληρώνοντας -αδέκαρος, πεντάρφανος και παραμελημένος-
μαζί σου για παρέα μου, μα τόσο ευτυχισμένος
όσα δε φτάνει ο χάρτης…
χωρίς πατρίδα τώρα, ξένος
χωρίς πυξίδα σαν διαβάτης
-μηδέ ούτε ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου-
μονάκριβή μου και πρωτότοκη
χωρίς εσένα πού να πάω;
που θα βαδίσω, μη γνωρίζοντας
σ’ αυτό τον κόσμο που με πλάνεψε με τις «αξίες» του
χωρίς μια θέση ούτε στον ήλιο, ούτε στη θάλασσα
αγαπημένη φτερωτή μου εικόνα
-που θα βαδίσω, μη γνωρίζοντας-
ποιο είναι το χρώμα του νερού της θάλασσας
πριν πάρω πρώτος τη ροή του ποταμού κι όπου με πάει
βλέπεις, ούτε που άνοιξα το χάρτη
για να ορίσω πιθανή αφετηρία κι ένα σημείο προορισμού
-χωρίς πατρίδα κι εθνικότητα βαδίζω-
και μ’ αδειανές τις τσέπες, συλλογίζομαι και βρίζω
αν στη ζωή των ανθρωπίνων των πλασμάτων
υπάρχει ακόμα τόσο γκρίζο
που φτάνει για να βάψεις ουρανό…
Γιώργος_Κ
[align=center][B][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Τζεπέτο
20-08-2017 @ 21:02 | λόγια από καρδιάς..
λόγια αληθινά βγαλμένα με πόνο απ΄ τη ζωή σας..
υπέροχο..
με συγκίνησε..
| | inokrini
20-08-2017 @ 23:09 | -χωρίς πατρίδα κι εθνικότητα βαδίζω-
και μ’ αδειανές τις τσέπες, συλλογίζομαι και βρίζω
αν στη ζωή των ανθρωπίνων των πλασμάτων
υπάρχει ακόμα τόσο γκρίζο
που φτάνει για να βάψεις ουρανό…
::theos.:: ::theos.:: ::love.:: | | Κων/νος Ντζ
21-08-2017 @ 10:52 | Πάρα πολύ δυνατό!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | "μαριαννάκι!"
21-08-2017 @ 15:03 | καταπληκτικό! ::up.:: ::theos.:: | | Γιώργος_Κ
21-08-2017 @ 15:26 | Σας ευχαριστώ θερμά για τα σχόλιά σας. Είναι, ναι, μια κατάθεση ψυχής και ως εκ τούτου θεωρείται ποιητικό έργο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
