| |
Πρώτη φορά σ' αντίκρισα στης πόρτας το τραπέζι
και τότε άρχισε η καρδιά έναν σκοπό να παίζει...
Δεν ήταν χτύπος φυσικός δεν έμοιαζε συνήθης,
ήτανε ήχος μουσικός και τελειωμός της λήθης...
Κάθε που σε αντίκριζα και άλλη μία νότα,
κάθε σκοτάδι μέσα μου πλημμύριζε με φώτα.
Σ' έβλεπα να χαμογελάς και να γελούν τα ματιά,
να φέγγουν όπως ο χρυσός με τα πολλά καράτια...
Κι ήτανε κι η επομένη η μέρα που σε είδα,
σαν άστρο ήσουν φωτεινό, σαν λαμπερή αχτίδα.
Με ζήλεια κοίταγε κι αυτή η ίδια η Σελήνη,
τα χρώματά της φόραγες και κέρδιζες κι εκείνη ...
Οι δρόμοι μας χωριστήκαν και χάθηκε η αχτίδα
κι έψαξα τρόπο να σε βρω, την πιο καλή πυξίδα.
Θέλω κάθε εμπόδιο γοργά να ξεπεράσω,
να φτάσω διπλά σου ξανά εσένα να θαυμάσω...
Ίσως η σπίθα που άναψες και καίει στην καρδιά μου,
να γίνει φλόγα δυνατή να φέγγει τα όνειρά μου.
Κι αν πάλι σβήσει και χαθεί αν δε βρεθείς μπροστά μου,
θα μείνει ότι ζωντάνεψες για λίγο τη φωτιά μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
