| |
Κινούμαι πάνω στους συρμούς της φαντασίας
σαν ένας δαίμονας που τρέχει να σε φτάσει
είμαι θαμώνας της δικής σου απουσίας
στην ίδια θέση να την πίνω δίχως στάση.
Μοιάζουν λαβύρινθοι τη νύχτα οι δρόμοι όλοι
όση ανάσα κι αν μου τρέφει την ελπίδα
έγινε σύμπαν ακατοίκητο η πόλη
κι εγώ χαμένος να ζητώ μία πυξίδα.
Χάρτινοι ήλιοι και φεγγάρια με φωτίζουν
κι όλα καλούν στην ίδια στράτα να γυρίσεις
μείναν μισά κομμάτια ονείρου να θυμίζουν
τις ξεφτισμένες απ' το χρόνο αναμνήσεις.
Μοιάζουν λαβύρινθοι τη νύχτα οι δρόμοι όλοι
όση ανάσα κι αν μου τρέφει την ελπίδα
έγινε σύμπαν ακατοίκητο η πόλη
κι εγώ χαμένος να ζητώ μία πυξίδα.
Και προχωρώ πια στις παλιές γραμμές του δρόμου
αυτόν που κάποτε σεργιάνισα μαζί σου
πέρα απ' ορίζοντες, αιχμάλωτος του νόμου
που μου επέβαλε ο καιρός και η σιωπή σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
