| |
Ποτέ δε θα παύσει να με εκπλήσσει αυτό το μαγικό που λέγεται χρόνος.
Πριν 17 χρόνια σκέφτεται η μάνα μου, πριν 27, πριν 28 και κλαίει. (Και καλά κάνει και κλαίει).
Πριν δύο μήνες, μια βδομάδα σκέφτεται κι ο Μιχάλης κι ίσως κι αυτός να κλαίει. (Δεν ήταν στο χέρι του).
Πριν δύο χρόνια σκέφτομαι κι εγώ και γράφω. (Σταμάτα πια).
Κι ύστερα το πιο απλό:
Αν δεν μετρούσαμε το χρόνο δεν θα γινόταν τιποτα. Τ ι π ο τ α. (Τίποτα!)
Και δε θα έπρεπε να φυλλομετράμε τη ζωή με τέτοιο τρόπο. (Ξεφύλλισε λίγο το ημερολόγιο στον τοίχο, πόσες μέρες για Χριστούγεννα, Πάσχα, διακοπές καλοκαιριού, πόσες μέρες για άδεια, πότε έχεις κλείσει ραντεβού για το γιατρό;)
Ακούτε; (Μην ακούτε).
Θα σταματήσω να βάζω ημερομηνίες στα σχολικά βιβλία, ώστε ποτέ να μη χρειαστεί στο μέλλον να νοσταλγήσω μαθητικά χρόνια. (Ναι, καλά).
Θα σταματήσω να βαζω και ημερομηνίες στα γραπτά μου για να μη θυμάμαι πότε λέω ανοησίες. (Σαν αυτή εδώ).
Όλα θα γίνουν μέρες τις εβδομάδας: Άλλη μια Δευτέρα που πρέπει να σηκωθώ απο τις 7:00 - Ωχ! πάλι το έκανα. Μετράω τον χρόνο. (Α ναι; Είσαι βέβαιος πως ξέρεις να μετράς;)
Άλλη μια Δευτέρα λοιπόν, άλλο ενα Σάββατο, αχ είναι Τετάρτη πότε θα έρθει η γαμημένη Παρασκευή;
Πότε; Λάθος.
Δεν υπάρχει τίποτα μαγικό στον χρόνο. Απλώς περνάμε και θα περνάμε και θα περνάμε.
Μέχρι
δε ξέρω. Δεν είμαι μάγος. (Απλώς γράφω ανοησίες. Σαν αυτή εδώ).
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
