stixoi.info: 11 Λιανοτράγουδα

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: 11 Λιανοτράγουδα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130672 Τραγούδια, 269443 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

11 Λιανοτράγουδα

ΑΓΩΝΙΑ
Φτωχά παιδιά μικρά παιδιά με βόγκους και με κλάμα
ζητούν της μάνα το φιλί του κύρη τους το βλέμμα,
αντί για αυτά παίρνουν σπαθιά στον ώμο καριοφίλι.

ΜΑΝΑ
Μικρός πολύ γλυκός πολύ με φως και με τραγούδι
της μάνας η κρυφή θωριά τον διπλό καμαρώνει
πως αντρείεψες λεβέντη μου σεμνός και λογαριάζεις
για όλου του κόσμου το ψωμί.

ΑΗΔΟΝΑΚΙΑ
Τα αηδόνακια κελαηδούν και οι εκκλησιές σημαίνουν,
συλλείτουργο αρχίσανε στη πκρομάνα Ελλάδα.
Ο νιος σηκώνει για να πιει και η κόρη να χορέψει
κι' από τα ψηλού η κλεφτουριά κοιτά αναταριάζει.

ΑΕΤΌΠΟΥΛΑ
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά το μπόι τους μετράνε,
λογίζονται την λευτεριά και σιγοτραγουδούνε,
κρατάνε στη παλάμη τους πικρό ψωμί κι' αλάτι
και κάτω από βλέφαρα χρυσούς αϊτούς πετούνε

ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Στο χώμα γέρνει το κορμί και δάκρυ δε γυρεύει
μ΄άσπρα φτερά σαν αϊτός θέλει να ταξιδεύει ,
ξέμαθε πια πως να μιλά και πως να συλλογάται
προσμένοντας καρτερικά το συναπάντημά του .

ΕΠΟΝΙΤΕΣ
Ύπνος βαρύς δεν τους σφαλά τις ώρες δεν κοιτάνε,
λαφάκια ελαφροπάτητα που σκύβουνε και πίνουν.
Ξυπνούν με τα πατήματα και το βουνίσιο αγέρι
σβήνουν με τα χειλάκια τους της νύχτας το αγιοκέρι.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Διψάσαμε σε δύσβατα πέτρινα μονοπάτια λίγο κρασί
λίγο ψωμί υπομονή κ΄ ιδρώτας πέτρα τη πέτρα κτήσαμε
πεζούλια και περβόλια και αν τα σκαλίσεις μια φορά
τ΄ αμπέλι θα καρπίσει , τον τρυγητή όπου φελά
θα κόψει το σταφύλι.

ΕΡΩΤΑΣ
Μες τα βαθιά τα μάτια σου
η νύχτα πεταρίζει
Αχ γδύσε το γλυκό κορμί
το χέρι μου ν΄απλώσω

που στο σφυρί είναι σταθερό
στο ρογοβύζι τρέμει
σαν της βαρκούλας το πανί
που το χτυπούν οι ανέμοι

ΡΩΜΙΟΣ
Πικρός ρωμιός και πώς μπορεί
τον ήλιο να σηκώσει
μες τις μικρές φτερούγες του
το πέλαο αγναντεύει

κι έχει μια βιάση στην καρδιά
κι ορθάνοιχτα τα μάτια
και την ψυχή του ελεύθερη
στον ήλιο φλογισμένη

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Τώρα αφήσαν τα σπαθιά
κρεμάσαν τα τουφέκια
ώμο με ώμο πιάνονται
και αρχίσαν να χορεύουν

Κρυφός ο καημός της λευτεριάς
κι είναι πικρός ο λόγος
κι από τα μετερίζια τους
στον ίσκιο της πατρίδας

ΤΡΥΓΟΣ

Μερό δούλι μερό φάγι μες τ΄αμπέλια
με τραγούδι, με ιδρώτα και με γέλια

Το Μάη βλέπουμε τα κλήματα
να ανθίζουν, τον Άυγουστο στην αγορά
ξανθό και κόκκινο
καρπό να ξεχειλίζουν

Πάνε στον τρύγο οι κοπελιές
με κλαδωτά μαντήλια
και τα αγόρια σμίγουνε
χίλια τσαμπιά, χίλια φιλιά
στα ρόδινά τους χείλια


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 15 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Κοινωνικά & Πολιτικά Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

giwrgoskarahalios@hotmail.com

Κων/νος Ντζ 21-10-2017 @ 15:25	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Oλύμπιος-Θεός 21-10-2017 @ 17:09	::1255.::
ΛΥΔΙΑ_Θ 21-10-2017 @ 17:17	::kiss.:: ::love.:: ::kiss.::
Ηώς 21-10-2017 @ 17:53	::rock.:: ::theos.:: ::theos.:: ένα προς ένα Γιάννη και τα 11 (μιας πικρής πατρίδας θα έλεγα) Αν το αντιλήφθηκα καλά- ξεκινούν με την αγωνία της μάνας -πατρίδας, που γεννάει κι ανατρέφει τα παιδιά της για να βγούν στη ζωή -έτοιμα κι ετοιμοπόλεμα, να παλέψουν και για τα δίκια του κόσμου και φτάνουν ως τα Φθινόπωρα-εποχή ωρίμανσης να τρυγάνε τη σοδειά των πεπραγμένων τους
inokrini 21-10-2017 @ 18:36	::up.:: ::theos.:: ::theos.::
Άηχος 21-10-2017 @ 18:56	Όπως το γράφει η Ηώς. Όλα ένα προς ένα και τα 11. Χρόνια είχα να διαβάσω κάτι παρόμοιο, τόσο ωραίο και τόσο επιτυχημένο! Μπράβο σου Γιάννη!
ΒΥΡΩΝ 21-10-2017 @ 19:08	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
πανσελινος 21-10-2017 @ 19:33	Στο χώμα γέρνει το κορμί και δάκρυ δε γυρεύει μ΄άσπρα φτερά σαν αϊτός θέλει να ταξιδεύει , ξέμαθε πια πως να μιλά και πως να συλλογάται προσμένοντας καρτερικά το συναπάντημά του . ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
john_karaha 21-10-2017 @ 19:44	χαίρομαι ιδιαίτερα που γίνουμε κατανοητός ευχαριστώ σας.
aridaios 21-10-2017 @ 21:30	ΕΠΟΝΙΤΕΣ Ύπνος βαρύς δεν τους σφαλά τις ώρες δεν κοιτάνε, λαφάκια ελαφροπάτητα που σκύβουνε και πίνουν. Ξυπνούν με τα πατήματα και το βουνίσιο αγέρι σβήνουν με τα χειλάκια τους της νύχτας το αγιοκέρι. ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: ΤΕΛΕΙΟ ΥΜΝΟΣ
ΑΜΑΡΥΛΙΣ 21-10-2017 @ 23:08	Ω! πόσο τυχερή αισθάνομαι να χορταίνουν τα μέσα μου, ομορφιά και περηφάνια, στεφάνι!! στεφάνι! δάφνης τα γραμμένα σου, σ` ευχαριστούμε. ::love.:: ::love.:: ::love.::
ΑΜΑΡΥΛΙΣ 21-10-2017 @ 23:08	::love.:: ::love.:: ::love.::
"μαριαννάκι!" 22-10-2017 @ 05:39	Πολύ πολύ όμορφα ::hug.:: ::up.::
Αγνή 22-10-2017 @ 15:59	θυμίζεις πατρίδα χωρίς παράσιτα
aamore 23-10-2017 @ 06:51	::up.:: ::love.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο