| |
"...ας μη φοβίζουν τον λαό οι λέξεις..."
Α. Σταματόπουλος
Όταν οι λέξεις απεκδύονται του νοήματός τους γίνονται εξαιρετική πρώτη ύλη για να παίξεις -γυμνός κι εσύ από κάθε είδους μεταφυσική πρόρηση- και να αντιμετωπίσεις -μετέωρος- το προσωπικό σου ‘spirit of alternatives’ (για να θυμηθούμε και τον Bellow). Κι αν η τέχνη, ή όποιας αξίας “τέχνη” δεν είναι πρωτίστως παίγνιο, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Και να που η σιδηροτροχιά των λέξεων ταξιδεύει στις ράγες ενός άλλου σύμπαντος στο οποίο δεν υπάρχει χρηστικότητα, δεν υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχουν εικόνες- παρά μόνον καθαρή φόρμα: άχρηστη, αληθινή, αποστασιοποιημένη, και πάνω απ’ όλα: συζητήσιμης αισθητικής και γοητευτικά ανήθικη,
η οποία...
...Με χταπόδει λαγώς, πάντα γάτως μ’ ελάφει
Και μ’ ερίφει ιχθύς- χιμπατζεί απ' το ράφι:
“Ποία λέξις κοκόρει, ποία λέξις στρουθιά
Κι αν γριβάδει αστακώς, θα δελφίνει γροθιά;”
Χοιρινώ κι όλο λύκω και στον κόσμο αρμανδίλλω:
“Με μαγκούστες ρε κόσμε… που αχινώ και που γρύλω;”
Κι η οικουμένη, το σύμπαν, οι θεοί και ο χρόνος
“Για γορίλλα, λιγάκι”, ρακούν- και οππόσουν-με όνως!..
Κι όσο για την “ποίηση”… ε, καλά, αυτή είναι άλλο καπέλο μάγκα μου, και δεν έχουμε χρόνο για μεταφυσικές... cheers!
Ι.Κ. Πανόπουλος 9/11/’17 h.14:37
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
