| |
Περιπλανήθηκα στις σκοτεινές χαραμάδες του σκότους
στις κινήσεις ανούσιων παθών
στην ελπίδα ενός προκαθορισμένου τέλους.
Επέστρεψα σε σένα
σα μια φυσική εξέλιξη των γεγονότων
αλλιώς δεν μπορούσε να συμβεί
το αλλιώς για εμένα θα ήταν η αυτοκαταστροφή.
Ξέπλεκα τα μαλλιά σου στην επιθυμία των χεριών μου
πυκνά όπως και τότε
πιο λυτρωτικά από τότε
βαλσαμώνουν τη νοσταλγία μου
υποτάσσουν τη θέλησή μου
και δημιουργούν από το άχτιστο κομμάτι της ψυχής σου
τη δική μου ψυχή.
Απλώνω το βλέμμα μου στο κορμί σου
σύγκορμος παρακολουθώ την αγιοσύνη σε κίνηση
το λίκνισμά σου
προκλητικό όπως και τότε
πιο καταφατικό από τότε
συγκλίνει μέσα του την παρακλητική μου προσευχή
την εναγώνια κραυγή
τη φωνή της θάλασσας
την ηχώ του ορίζοντα.
Ημίφως ξένου ήλιου πλάι σου το φως εσύ
και το χαμόγελό σου
τρυφερό όπως και τότε
πιο αισιόδοξο από τότε
απαντά στην ανυπομονησία μου να σε γνωρίσω
ή να σε ξαναγνωρίσω από την αρχή
πάνω στην πορεία
στο ξετύλιγμα του κουβαριού της Αριάδνης
όχι για να μου δείξεις το δρόμο σου
αλλά για να τον θυμηθώ και να τον κατανοήσω εκ νέου.
Αυτή είναι η ευκαιρία να αναζωογονήσω την πραγματικότητα
να δώσω πνοή στη ζωή από την πνοή που σπατάλησα
και όλα αυτά τα χρόνια που χάθηκαν δεν τα έχασα
ήταν ο προθάλαμος για να σε συναντήσω
τραυματισμένος, αλλά πιο έτοιμος
να σου χαρίσω τριαντάφυλλα, αυτά τα χωρίς αγκάθια
αφού όλα τα έχω για στέφανο.
Σε διακρίνω από την ομίχλη του φανταστικού
από την αχλή του ψεύτικου
αφού και η σκιά σου ακόμα
είναι πιο φωτεινή και από την πηγή που δίνει το φως.
Να, πλησίασε
δε σε καλωσορίζω δεσποσύνη
σε νιώθω.
Πριν σε αγγίξω
περίμενε να αποκρυπτογραφήσω το χαμόγελο της Τζιοκόντα.
Πριν με αγγίξεις
περίμενε να κατανοήσω τα φώτα της Γκουέρνικα.
ʼκης Παρισιάδης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
